2 “के लल् आतबै प्रिबै त्हिंइरै येशूजी च म्हि सल् लमिंम् उ?” बिसि छ्याब् ल्हैदिबै सैंले को-कोइ म्हिमैं येशूए छैं लरिल।
ठिक के लबै म्हिमैंलाइ खैले सैल् योंब् ङ्हे बिसि दुष्ट म्हिमैं च्ह्याइ टिम्।
चर यो कारयाबै म्हि घ्रि मुँल। चमैंइ येशूलाइ छ्याब् ल्हैदिबै सैं लसि खीने “प्रिबै त्हिंइर म्हि सल् लब तम्मा?” बिसि ङ्योएइ।
येशूजी च यो ओलेल् आतबै म्हिने, “क्हि छुइ खो,” बिइ।
तिगें प्रिबै त्हिंइर येशू फरिसी घ्रिए धिंर चब् चबर ह्याइ। च म्हि फरिसीमैं न्होंर्बै चिब मुँल। “येशूजी तो-तो लमगे?” बिसि म्हिमैंइ छैं लरिल।
येशूजी बिबै ताँमैंउँइँले खीलाइ फसेदिसि रोमी क्रथेए योर पिंवाबै दाउ चमैंइ ङ्ह्योरिल। छतसि छ्याँबै के लब्मैं धों ब्योंबै म्हिमैं छैं लबर चमैंइ येशू ङाँर कुलइ।
छतसि खीजी प्रिबै त्हिंइरै या च नबै म्हिलाइ सल् लमिंम् उ सल् लस्याँ खीए फिर छ्याब् ल्हैदिल् योंम् बिसि को-कोइ शास्त्रिमैं नेरो फरिसीमैंइ खीए छैं लरिल।
चमैंइ येशूए सैं किंबर चु ताँ बिल। दिलेया येशू कुरसि योरिइ सर प्ह्रिबर होंइ।
फरिसीमैं न्होंर्बै को-कोइ बिइ, “च परमेश्वरउँइँले युबै म्हि आङिं, तलेबिस्याँ चइ प्रिबै त्हिंइ आम्हाँदि।” दिलेया अरूमैंइ बिइ, “चु पापि म्हि मुँस्याँ, चुइ छाबै औदिबै चिनुमैं खैले लल् खाँइ?” चु ताँइ लमा चमैं न्होंरि आक्ह्रि।