14 च लिउँइँ खीए च्युसे घ्रि चेलामैं चब् चरिमा खी म्रोंखइ। चमैंइ बिश्वास आलब नेरो सारो सैं म्रोंसि खीजी चमैंलाइ बेल्ले हौदिइ। तलेबिस्याँ खी धबै सोगों तखइमुँ बिब्मैंए ताँ चमैंइ आक्वेंमल।
येशूजी ल्हें औदिबै केमैं लबै नाँसजरेबै म्हिमैंइ खेंमैंइ लबै पाप पिसि परमेश्वरउँइँ सैं आए। छतसि खीजी चमैंने धिक्कार क्हेमैं बिदै।
खीजी चमैंने “क्हेमैंइ परमेश्वरए फिर छेनाले बिश्वास आलइरि ग। ङ क्ह्रोंसेंन क्हेमैंने बिमुँ, क्हेमैंने पासगिए फुँ द प्रि बिश्वास मुँस्याँ चु कों ‘क्याइ स्योह्याद्’ बिलेया च स्योह्याम्। धै क्हेमैंइ लल् आखाँबै सै तोइ तरिब् आरे।”
चमैंइ चर खीलाइ म्रोंसि सैं तोंसि फ्योइ, दिलेया कोइ चेलामैंइ बिस्याँ संका लइ।
येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैंज्यै या अझै आक्होइमुँ वा? सुँउँइँले म्हिए फो न्होंर होंबै सैइ पापर च्होल् आखाँ बिसि क्हेमैइ आसेइमुँ वा?
दिलेया चेलामैंइ “चु स्योलिबै ताँ ग” ङ्हाँसि च च्हमिरिमैंइ बिबै ताँ आक्वें।
च लिउँइँ येशूजी चमैंने बिइ, “ओ, ताँ आक्होबै आम्हादुमैं! क्हेमैंए सैं खैले छले आक्होब् तयाल? अगमबक्तामैंइ बिबै ताँमैं तिफुँइ आक्वें वा!
छतसि अरू चेलामैंइ थोमाने बिइ, “ङिइ प्रभु म्रोंइ।” दिलेया थोमाइ चमैंने बिइ, “खीए किला क्योबै यो आम्रोंन् समा धै किला क्योबै यो नेरो खीए कोखर ङए यो आझोंन् समा ङ चु ताँ क्वेंरिब् आरे।”
प्रेरो लिउँइँ खीए चेलामैं म्रा तोरसि धिं न्होंर्न टिरिल। थोमा या चमैंने बालुन् मुँल। च त्हेर्न येशू धिं न्होंर होंखसि चमैंए म्हाँजुर रासि “क्हेमैं छिं ङ्हाँरिगे,” बिइ।
झाइले खीजी थोमाने बिइ, “योरि चुर झोंसि ङए योमैं ङ्ह्योद्। धै क्हिए यो ङए कोखरै झोंन्। संका आलल्ले बिश्वास लद्।”
च लिउँइँ येशू गलिलर्बै तिबेरियास मा ङ्युँइए रेर चेलामैं ङाँर धबै म्रोंखल। खी छले त्होखल:
येशू सिबउँइँले सोगों तसि खबै लिउँइँ चेलामैं ङाँर म्रोंखब चु सोंखेबै ला मुँल।
येशूजी ल्हें दुःख नोबै लिउँइँ खीजी “ङ सोगों मुँ” बिसि खाबज्यै या थोल् आखाँबै ल्हें थेबै प्रमाणउँइँले चमैंए उँइँर उँइँमिंइ। प्लिच्यु त्हिंइ समा खी चमैं ङाँर म्रोंखब्रें लइ धै परमेश्वरए ग्याल्सए ताँ चमैंने बिमिंइ।
च लिउँइँ येशू पत्रुस नेरो च्युसे ङ्हिं कुल्मिंबै चेला चिब्मैंने या त्होखइ।
म्हाँया लब्मैंलाइ ङइ हौदिमुँ, धै तार झोंम्। छतसि भों लसि क्हिइ लबै पापउँइँले सैं एद्।