5 छान् बिलेया येशूजी तोइ ज्वाफ आपिं। छतमा पिलातस प्लेटोयाइ।
ल्हें म्हिए ल्हागिर ङ आछ्याँबै ताँ तल् खाँब्मुँ बिबै चिनु तइमुँ, दिलेया क्हि ङए भोंबै ग्वार योंबै क्ल्ह्यो तइमुँ।
ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो शास्त्रिमैंइ खीए फिर तब आतबै छ्याब् ल्हैदिइ, दिलेया येशूजी तिजी या आपों।
येशूजी तिजी या ज्वाफ आपिं। छाब् म्रोंसि क्रथे या प्लेटोयाइ।
झाइले पिलातसइ धबै येशूने बिइ, “ङ्ह्योद्! चमैंइ क्हिए फिर ल्हें छ्याब्मैं ल्हैदिरिइमुँ। चमैंइ क्हिए फिर ल्हैदिबै छ्याबल क्हिइ तोइ ज्वाफ आपिं वा?”
हेरोद म्रुँइ येशूने ल्हें ताँमैं ङ्योएइ। दिलेया येशूजी तोइ ज्वाफ आपिं।
छतमा च धबै दरबार न्होंर होंसि “क्हि खनर्बै जा?” बिसि येशूने ङ्योएमा येशूजी चने तिजी या ज्वाफ आपिं।
ङए सैंरम् ङि कुल्मिंबै चेला चिब्मैंलाइमि परमेश्वरजी ताँन् भन्दा च्योंबै क्ल्ह्योर थेंब् धों ङ्हाँइमुँ, तलेबिस्याँ चु ह्युलए उँइँर, म्हिमैंए उँइँर नेरो स्वर्गदूतमैंए उँइँरै या ङि सिबै सजैं योंल् त्हुबै म्हि धोंन् तइमुँ।