10 तलेबिस्याँ ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैंइ येशूए फिर ह्रिस म्हाँदिसि खी ङाँर पखब् ग बिसि पिलातसइ सेल।
छतमा चए आघेंमैंइ चने ह्रिस लबर होंइ। दिलेया आबाइ बिस्याँ च ताँ सैं न्होंर्न थेंइ।
ह्रिस खबै म्हिने दयाम्हाँया आत; छाबै म्हि तोन्-तोर्न त्होंदो राम्; दिलेया ह्रिस लबै म्हिए ओंसों खाब राल् खमुँ?
तलेबिस्याँ चमैंइ येशूए फिर ह्रिस लसि खी ङाँर पखब् ग बिब क्रथेइ था सेल।
दिलेया ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैंइ “बरब्बा पिमिंन् बिद् ओ!” बिसि म्हिए हुललाइ सुरिदिवाइ।
पिलातसइ चमैंने बिइ, “क्हेमैंए ल्हागिर यहूदीमैंए म्रुँ पिमिंरिगे ङ्हाँइमुँ वा?”
छले च्हौ ल्हें म्हि खब् म्रोंसि बिश्वास आलबै यहूदीमैं बेल्ले ह्रिस खइ, धै पावलइ बिबै ताँ थोसि चलाइ आछ्याँन्ले स्यारइ।
तलेबिस्याँ ओंसों ङ्योइ या आमादु, बिब आङिंब, आतबै केर प्रब, सयल लब, आगुए फिर ह्रिस लब, आगुइ ङ्योलाइ हेल लमल, ङ्योज्यै या अरूलाइ हेल लमल।
“ङ्योए न्होंर परमेश्वरजी थेंमिंबै प्ल्हइ आछ्याँबै सैमैं ङ्योए न्होंर टिब तिफुँइ आसैदि,” बिसि परमेश्वरए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंइ स्योलि धों ङ्हाँइमुँ वा?
ङ्यो स्योंम्बै कयिन बिबै म्हि धों तब तल् आत। च दुष्टल् मुँल, छतसि चइ ह्रोंसए अलि सैवाइ। चइ ह्रोंसए अलि तले सैवाइ बिस्याँ चइ लबै के आछ्याँब मुँल, दिलेया अलिइ लबै केमैं छ्याँब मुँल।