40 धबै एखमा खीजी चमैं न्हरु च्हुइरिब् स्याइ। तलेबिस्याँ चमैंए मि न्हरुइ फैल् आखाँल। छतसि “खीने तो ज्वाफ पिंब् ङ्हे?” बिसि चमैंइ था आसेल।
यहूदाइ बिइ, “ङिइ क्हिने तो बिब, चु ताँर ङिइ खैले आङिं बिल् खाँमुँ? क्हिए केब्छैंमैंए आछ्याँबै केमैं परमेश्वरजी उँइँमिंइमुँ। तारे नेंदोंर च प्ह्येल स्याबै म्हि मत्त्रे आङिं, ङि ताँन् क्हिए केब्छैंमैं तइ।”
येशू धबै ह्यासि ओंसोंबै धोंलेन् प्राथना लइ।
सोंखेबै लारै या येशू प्राथना लसि खमा छाबन् स्याइ। छतसि खीजी चमैंने बिइ, “क्हेमैं अझै न्हरु च्हुइसि भों न्हरिल् वा? तारे न्हरु आच्हुइद्। ङ्ह्योद्! म्हिए च्ह पापिमैंए योर पिंवाबै त्हे तइ।
पत्रुस नेरो चए थुमैं न्हरु च्हुइरिल। छोरमा बेल्ले चारबै ह्वेर येशूने बालु म्हि ङ्हिं रारिब चमैंइ म्रोंइ।
ठिमर्बै ताँ ठिम म्हाँदिब्मैंए ल्हागिर्न बिब ङिइ सेइमुँ। छतमा ताँन् ह्युलर्बै म्हिमैं परमेश्वरए उँइँर निसाफर रामा खाबज्यै या तोइ पोंबै घ्याँ आरे।