31 दिलेया पत्रुसइ झन् ओरसि बिइ, “ङ क्हिने बालुन् सिल् त्हुलेया ङइ क्हि ङो आसे बिरिब आरे!” बिमा अरू चेलामैंज्यै या छान् बिइ।
ताँन् सै ठिक तबै त्हेरि ङइ बिइ, “ङ खोंयोंइ ङ्हिंरिब् आरे।”
छतमा ताँन् म्हिमैंइ तिख्खेर “याहवेहजी बिबै ताँन् ताँमैं ङिइ लब्मुँ,” बिइ। छबिमा म्हिमैंइ बिबै ताँमै मोशाइ याहवेहने बिमिंइ।
तोन् तोर्न थेब् प्हैंबै म्हि नास तयाब्मुँ, अरूमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँबै म्हिल मि-क्ह्रन् म्हयाब्मुँ।
म्हिल थुमैं ल्हें मुँलेया नोक्सन् तल् खाँम्, दिलेया कोइ थु बिस्याँ आघें-अलि भन्दा या सब तम्।
तोन् तोर्न थेब् प्हैंबै म्हि कुरल् त्हुम्; दिलेया कुरबै म्हिइ मान योंब्मुँ।
खाबइ म्हिमैंए उँइँर ‘ङइ येशू ङो आसे’ बिमुँ, ङज्यै या ङए स्वर्गर मुँबै परमेश्वर आबाए उँइँरि ‘चुम् ङइ ङो आसे’ बिब्मुँ।”
चमैंइ खीने, “ङिइ खाँम्!” बिइ। येशूजी चमैंने बिइ, “ङइ नोब् धोंबै दुःख क्हेमैंज्यै या नोब्मुँ, धै ङइ किंब् धोंबै बप्तिस्मा क्हेमैंज्यै या किंब्मुँ।
येशूजी पत्रुसने बिइ, “क्ह्रोंसेंन ङ क्हिने बिमुँ, तिंयाँबै म्हुँइँसर्न नग भाले ङ्हिखे ओरब् ओंसों सोंखे समा क्हिइ ङलाइ ङो आसे बिब्मुँ।”
च लिउँइँ खेंमैं गेतसमनि बिबै बगैंचार ह्यासि खीजी ह्रोंसए चेलामैंने बिइ, “ङइ प्राथना लरिन् समा क्हेमैं चुर्न टिरिद् ओ।”
दिलेया चमैं झन् बेल्ले थेबै कैले “चलाइ क्रूसर च्योवालन् त्हुम् बिदै ओरइ।” लिउँइँ पिलातसइ चर मुँबै म्हिमैंइ बिब् धोंन् लल् त्हुइ।
पत्रुसइ खीने बिइ, “ओ प्रभु, तोगोन ङ क्हिए लिलि तले खल् आखाँ? क्हिए ल्हागिर ङ सिल् त्हुलेया सिम्।”