13 झाइले येशूजी ह्रोंसए चेलामैं न्होंर्बै ङ्हिंने बिइ “सहरर ह्याद्, चर ह्यामा गौरिर क्यु खासि ह्यारिबै म्हि घ्रि क्हेमैंइ त्होब्मुँ। चए लिलि ह्याद्।
ङज्यै चु ताँ छेन्ले सेम्, तलेबिस्याँ ङ या क्रथेए न्होंरि मुँ, धै ङए न्होंरि सिपाइमैं मुँ। ङइ घ्रिने ‘ह्याद्’ बिस्याँ च ह्याम्, अर्कोने ‘खो’ बिस्याँ च खम्। ङए के लबै म्हिने ङइ तो लद् बिमुँ छान् लम्।”
प्लेढा आझोंबै क्हें चबै चाडए ओंसोंबै त्हिंइर दुःखने फ्रेबै चाडए ल्हागिर चमैंइ क्यु ख्रो पिंमल। छतसि येशूए चेलामैंइ “ङि खनिर ह्यासि क्हिए ल्हागिर दुःखने फ्रेबै चाडए भोज तौदु लले? क्हिए सैं तो मुँ? बिसि,” खीने ङ्योएइ।
झाइले च म्हि होंबै धिंए क्ल्हेने छ बिद्, ‘ङए चेलामैंने बालु दुःखने फ्रेबै चाडए भोज चबै कोठा खनिर जा? बिसि गुरुजी ङ्योएइमुँ।’
ङइ बिबै ताँमैं क्हेमैंइ लइ बिस्याँ क्हेमैं ङए खोबै थुमैं तब्मुँ।
छबिमा येशूए आमाइ चर्बै के लबै म्हिमैंने “खीजी बिब् धोंलेन् क्हेमैंइ लद्,” बिइ।
परमेश्वरए उँइँरि तो सै या लोल् आखाँ। ताँन् सै परमेश्वरजी म्रोंल् खाँम्, छतसि ङ्योइ लबै केए हिसाब खीलाइन पिंल् त्हुम्।
खी ताँन् जाँचउँइँले पास तल् खाँसि खीए ताँ म्हाँदिब्मैं ताँनए ल्हागिर खी खोंयोंइ आखाँबै छ्हए मुल तइमुँ।