17 च त्हेर फोर प्हसे नोब्मैं नेरो ङ्हे तिंबै आमामैंए ल्हागिर ओंछेमैं बेल्ले गारो तब्मुँ।
“चु कोलोमैंइ बिरिबै ताँ क्हिइ थेइमुँ वा?” बिसि येशूने ङ्योएइ। येशूजी बिइ, “थेइमुँ, तले आथेब! ‘च्योंबै कोलोमैं नेरो ओलाँ कोलोमैंए सुँउँइँले या परमेश्वरजी खीए मिं क्वेबर ल्हैदिइमुँ,’ बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिबै ताँ क्हेमैंइ खोंयोंइ आखेइमुँ वा?”
छलेन म्रोंर मुँब्मैं या ह्रोंसए खिबै क्वेंमैं किंब् बिसि धिंर आएरिगे।
छतसि खुँबै त्हेर भौदिल् आत्हुरिगे बिसि प्राथना लद्।
च त्हेर प्हसे नोब्मैं नेरो क्वेंदर कोलो मुँबै आमामैं खै लब ओंछेंमैं! तलेबिस्याँ ह्युल तिगोंन् बेल्ले ङ्हिंन् तबै दुःख खब्मुँ, झाइले चु ह्रेंए फिर परमेश्वर ह्रिस खब्मुँ।
तारे लिउँइँ बेल्ले दुःख तबै त्हे खम्। च त्हेर ‘प्हसे आतबै थरिमैं नेरो ङ्हे तिंल् आत्हुबै च्हमिरिमैं ङ्हो सब्मैं ग बिसि म्हिमैंइ,’ बिब्मुँ।