12 “च त्हेरि ह्रोंसए त्येमैं न्होंर्न घ्रिइ घ्रि सैबर पिंवाब्मुँ, छलेन आबा आमाइ च्ह च्हमि, च्ह चमिंमैंइ आबा आमा सैबर पिंवाब्मुँ।
“ह्रों-ह्रोंसए त्येमैं न्होंर्न घ्रिइ-घ्रि सैबर पिंवाब्मुँ। छलेन आबाइ च्ह-च्हमिमैं सैबर पिंवाब्मुँ, धै च्ह-च्हमिंमैंइ आबा-आमामैंए बिरोधर रेसि सैबर ल्हैदिब्मुँ।
छतमा ल्हें म्हिमैंइ ङए फिर बिश्वास लब पिवाब्मुँ। चमैंइ खें-खेंमैंए न्होंर्न घ्रिइ-घ्रिए फिर धोका पिंसि क्हाल् पिंब्मुँ, धै हेल लुब्मुँ।
म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ क्हासि बोयामा ‘तो बिब् ड्हे,’ बिसि क्हेमैं न्हुँ आलद्। तलेबिस्याँ च त्हेर्न परमेश्वरजी क्हेमैंने ‘पोंन्’ बिबै ताँ पोंन्। क्हेमैंइ पोंब आङिं, परमेश्वरए पबित्र प्ल्हजी पोंब् ग।
ङए फिर बिश्वास लब्मैं तबइले ताँनइ क्हेमैं हेल् लब्मुँ। दिलेया लिउँइँ समा दुःख सैदिसि ढुक्कले टिब्मैं जोगेल् योंब्मुँ।
ह्रोंसए आबा-आमा, आघें-अलिमैं, ह्रोंसए थुमैं नेरो ह्रजे-म्हजेमैंज्यै क्हेमैं शत्तुरमैंए योर पिंवाब्मुँ, झाइले क्हेमैंए न्होंरि को-कोइ चमैंइ सैवाब्मुँ।