30 चइ दुःख सैदिल् त्हुलेया प्र गुणा धिं, आघें-अलि, अना-अङाँ, आबा-आमा, प्हसे, क्ल्ह्यो न्हें चु छ्हर्न योंम्। च्हौ मत्त्रे आङिं, लिउँइँबै छ्हरै या खोंयोंइ आखाँबै छह् योंब्मुँ।
तलेबिस्याँ याहवेह परमेश्वर त्हिंयाँ नेरो ढाल ग; याहवेहजी दयाम्हाँया लमुँ धै मान इजेत पिंम्; ठिक घ्याँर प्रब्मैंलाइ खीजी ताँन् छ्याँबै सैमैं पिंब्मुँ।
मारा योंब् भन्दा बुद्धि योंब छ्याँब् ग, धै चाँदि भन्दा ज्ञान बुद्धिलाइ त्हाँन्।
‘म्हिए च्हए’ बिरोधर पोंब्मैंइ क्षमा योंल् खाँम्। दिलेया पबित्र प्ल्हए बिरोधर पोंबै म्हिमैंइ चु छ्हर मत्त्रे आङिं लिउँइँबै छ्हरै या क्षमा योंरिब् आरे।
दिलेया कोइ प्लुमैं छ्याँबै सर तेइ, धै कोइ प्र, कोइ ट्हुच्यु, कोइ सोंच्यु गुणा रो रोइ।
बरु ओंसों क्हेमैंए सैं परमेश्वरए ग्याल्सउँइँ ल्हैदिद्, खीजी बिब् धोंले ताँन् लद्। धै खीजी चु ताँन् सैमैं क्हेमैंलाइ थप्दिमिंब्मुँ।
चइ चु जुगर्न अझै च भन्दा ल्हें योंब्मुँ। धै तारे खबै जुगरै या खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।”
च त्हे सर्खर मुँल। येशू मन्दिर न्होंर्बै सोलोमनइ बनेबै ठाँटिर प्ररिल।
चमैंइ च क्ल्ह्योर्बै चेलामैंए सैं भोंब् लमिंदै “खोंयोंन् बिलै परमेश्वरए ताँर बिश्वास लसि टिरिद्,” बिसि अर्थि पिंइ, धै “परमेश्वरए ग्याल्सर होंबै ल्हागिर ङ्योइ ल्हें दुःख सैदिल् त्हुम्,” बिबै ताँ या लोमिंइ।
दिलेया म्हुँइँस आधाजरे पावल नेरो सिलास प्राथना लदै परमेश्वरए क्वेमैं प्रिंरिमा झेल न्होंर मुँबै म्हिमैंइ थेरिल।
झाइले चमैंए सैंर, म्हिमैंइ म्हि आच्जिल् ललेया येशूए मिंरि सैदिल् खाँब्मैं ङ्यो तइ ङ्हाँसि सैं तोंदै चमैं थेबै म्हि च्होंउँइँले त्होंह्याइ।
च्हौ मत्त्रे आङिं, दुःख तलेया ङ्यो सैं तोंम्, तलेबिस्याँ दुःख तस्याँ ङ्योइ दुःख सैदिबै भों योंम् बिब ङ्योइ सेम्।
तलेबिस्याँ पाप लब्मैंइ योंबै नों सिब ग! दिलेया परमेश्वरजी छलेन् पिंबै दान ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टउँइँले खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब् ग।
न्हुँ खलेया ङि खोंयोंन् बिलै सैं तोंरिम्, ङ्हाँदुमैं तलेया ङिइ ल्हें म्हिमैंलाइ प्ल्होब लमिंम्, ङि तोइ आरेब् धों तलेया ख्रीष्टए फिर बिश्वास लबइले ङिइ तोन्दोंरि सै योंइमुँ।
च्हौ मत्त्रे आङिं, क्ह्रोंसेंन बिब् गो बिस्याँ येशू ख्रीष्ट ङए प्रभु ङो सेल् योंबै थेबै ताँ, अरू सैमैंने च्हैंमा ताँन् सैमैं तोगो ङइ फाकर्बै सैमैं धों ङ्हाँम्। तोगो ङइ ख्रीष्ट येशूजी पिंबै ताँन् सैमैं योंल् खाँरिगे बिसि खीए ल्हागिर ताँन् सै पिवाइमुँ, च ताँन् सैमैं स त्हुल धोंन् ङ्हाँइमुँ।
परमेश्वरजी ङ्योलाइ म्हाँया लइमुँ धै खीए दयाम्हाँयाउँइँले ङ्योलाइ थेबै आशा नेरो सैं क्होल् लबै भों पिंइमुँ। धै ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्ट नेरो ङ्योए परमेश्वर आबाजी
तलेबिस्याँ ज्युए ल्हागिर लबै के तिस्याँदे मत्त्रे फायदा तम्। दिलेया परमेश्वरए घ्याँर प्रबै ल्हागिर तालिम लस्याँ ल्हें सैर फायदा तम्, तलेबिस्याँ चए रो चु छ्हर मत्त्रे आङिं अर्को छ्हरै या योंम्।
दिलेया खाबइ ह्रोंसने तो मुँ च सैर्न सन्तोकले परमेश्वरए के लमुँ चन् प्लब् तम्।
खैबै दुःख तलेया तोइ आङ्हाँन्ले ढुक्काले टिबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ बिश्वासए जाँच तमा सैदिल् खाँबै म्हिइ लिउँइँ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ। चु छ्ह परमेश्वरजी खीलाइ म्हाँया लब्मैंलाइ पिंम् बिसि बाछा फैइमुँ।
च आङ्हिंन्ले दुःख सैदिबै म्हिमैंने ङ्योइ ङ्हो सब्मैं बिम्। स्योंम्बै अय्यूब बिबै म्हिइ सैदिबै दु:ख नेरो प्रभुजी लिउँइँ चए फिर ल्हें आशिकइ प्लिंमिंइ बिबै ताँ या क्हेमैंइ थेइमुँ। छतसि प्रभुजी दयाम्हाँया लम् बिबै या ङ्योइ सेइमुँ।
धै ख्रीष्टजी ङ्योने बाछा फैसि पिंम् बिबै सै खोंयोंइ आखाँबै छ्ह ग!
मैंन्दि, परमेश्वर आबाजी ङ्योलाइ कति थेबै म्हाँया लइमुँ। च्हौ थेबै म्हाँया लसि खीजी ङ्योलाइ “ह्रोंसए प्हसेमैं” बिइमुँ। क्ह्रोंसेंन ङ्यो परमेश्वरए प्हसेमैं तइमुँ। चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ परमेश्वरलाइ ङो आसेइमुँ, छतसि ङ्योलाइ “परमेश्वरए प्हसेमैं ग,” बिसि आसे।
क्हिए दुःखमैं नेरो क्हि ङ्हाँदु मुँ बिब ङइ सेइमुँ। दिलेया क्हिम् क्ह्रोंसेंन प्लब मुँ। कोइ म्हिमैंइ ‘ङ यहूदी ग,’ बिमुँ, दिलेया चमैं यहूदीमैं आङिं, चमैं दुष्टए न्होंर टिब्मैं ग। चमैंइ क्हिए फिर पोंबै आछ्याँबै ताँमैं ङइ सेइमुँ।
छतसि ङइ क्हेमैंलाइ चु सल्ला पिंम्: क्हि प्लब् तबै ल्हागिर मिर खारदिबै छ्याँबै मारा ङउँइँले किंन्, म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ क्लुना तब् आम्रोंरिगे बिसि खिबै ल्हागिर ङउँइँले फोस्रे ब्योंबै क्वें किंन्, झाइले क्हिए मि म्रोंरिगे बिसि ङउँइँले मि म्रोंल् लबै मैं किंसि फोद्।