3 “क्हिइ तले ह्रोंसए अलिए मि न्होंर्बै कसिं म्रोंमुँ दिलेया ह्रोंसए मि न्होंर्बै म्हुँडा आम्रों?
ह्रोंसए मिर्न म्हुँडा मुँ बिस्याँ क्हिए अलिने ‘खोइ, क्हिए मिर्बै कसिं तेवाले,’ बिसि खैले बिल् खाँमुँ।
ओ फिब्लो पार्दिब्मैं, ओंसों ह्रोंसए मिर्बै म्हुँडा तेद्, झाइले बल्ल क्हिए अलिए मिर्बै कसिं तेबर म्रोंल् खाँम्।
फरिसीइ रासि सैं न्हों-न्हों छले प्राथना लइ, ‘ओ परमेश्वर, ङ क्हिलाइ धन्यबाद पिंमुँ, तलेबिस्याँ ङ अरू म्हिमैं धोंले लोब लब, स्योर तेब, च्हमिरिमैंए फिर आछ्याँबै सैं मैंबै म्हि आङिं, धै चु बालि रेबै म्हि धों तबै या ङ आङिं।
ओ अरूए फिर छ्याब् ल्हैदिबै म्हि, क्हि खाब् मुँलेया निउँ लबै घ्याँ तोइ आरे, तलेबिस्याँ क्हिइ अरूए फिर खैले छ्याब् ल्हैदिमुँ छाबन् के क्हिज्यै लम्। छतसि खाबइ आगुए फिर छ्याब् ल्हैदिमुँ च ह्रोंसन् दोषि ठर्दिम्।
ओ ङए अलि-अङाँमैं, खाबज्यै आछ्याँबै केमैं लब स्यास्याँ क्हेमैं पबित्र प्ल्ह मुँबै म्हिमैं च्योंने तसि चलाइ छ्याँबै घ्याँर पखल् त्हुम्। झाइले क्हेमैं या छाबै आछ्याँबै केर आफसेरिगे बिसि छेनाले मैंब च्हैंब लसि न्ह क्रों मि क्रोंले टिल् त्हुम्।