30 तिरो ङ्हिरोदे प्हारबै ट या परमेश्वरजी छले पैरिदिमिंम् बिस्याँ ओ बिश्वास आरेबै म्हिमैं, खीजी झन् क्हेमैंलाइ चमैं भन्दा ल्हें आपैरिदिमिं रो वा?
दुष्ट म्हिमैं छि धोंले मौलिदिलेया धै आछ्याँबै के लब्मैंल बिब् धों मैंब् धों तलेया, चमैं युगुर्ले नास तयाब्मुँ।
चइ कै तेबै तोदोंन् येशूजी चए योर क्हासि “ओ बिश्वास आरेबै म्हि, तले संका लल?” बिइ।
चमैंइ तो ताँ लसिन् मुँ बिब येशूजी सेसि चमैंने बिइ, “ओ, ङए फिर च्युगुदे या बिश्वास आलब्मैं! क्हेमैंने क्हें आरे बिसि तले ह्रों-ह्रोंसन् ताँ लरिल?
येशूजी खीए चेलामैंने बिइ, “क्हेमैंम् कति बिश्वास आरेबै आच्योबै म्हिमैं मुँन! ङ खोंयों समा क्हेमैंने टिल् त्हुम्? ङइ खोंयों समा क्हेमैंलाइ सैदिरिब् जा? खोइ च कोलो चुर ङ ङाँर पउ।”
येशूजी चमैंने बिइ, “ओ बिश्वास आरेबै म्हिमैं, क्हेमैं तले छले ङ्हिंल?” च्हौ बिसि खी रेसि खैं नेरो मा ङ्युँइर्बै भेल्गालाइ हौदिमा नाँ खैं च्याँ तयाइ।
झाइले येशूजी चेलामैंने बिइ, “क्हेमैं तले छले ङ्हिंल? क्हेमैंने अझै बिश्वास आरे वा?”
झाइले येशूजी चमैंने बिइ, “च्या, क्हेमैं कति बिश्वास आलबै म्हिमैं मुँन! ङ क्हेमैंने कति समा टिल् त्हुम्? ङइ क्हेमैं खोंयों समा सैदिल् त्हुम्? च कोलो ङ ङाँर पउ।”
चु टमैं तिंयाँ प्हारसि प्हँन्हाँग कारयासि म्हिमैंइ मिर ख्रोंवाम्। छ तनाबिलेया परमेश्वरजी च्हौ छेन्ले पैरेमिंइमुँ बिस्याँ झन् क्हेमैंलाइमि बेल्ले छेनाले पैरेमिंब्मुँ।
येशूजी चमैंने बिइ, “ओ बिश्वास आरेबै आच्योबै म्हिमैं, ङ खोंयों समा क्हेमैंने तरिमुँ, धै क्हेमैंलाइ कति सैदिल् त्हुब् जा? क्हिए च्ह चुर पउ।”
झाइले खीजी थोमाने बिइ, “योरि चुर झोंसि ङए योमैं ङ्ह्योद्। धै क्हिए यो ङए कोखरै झोंन्। संका आलल्ले बिश्वास लद्।”
छतसि ओ अलि-अङाँमैं, सैं चिद्, क्हेमैं न्होंरि खाबलैया बिश्वास आलबै आछ्याँबै सैंइ लमा क्हेमैं सोगों परमेश्वरउँइँले ह्रेंगो आबोरिगे।
तलेबिस्याँ छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ताँन् म्हिमैं छि धों तब् ग, म्हिए ज्यु कति छ्याँब मुँलेया ट धों तब् ग। छि ङ्योंलोयाम् धै टै या खारयाम्।