23 दिलेया क्हिए मिइ म्रोंल् आखाँ बिस्याँ क्हिए ज्यु ताँन् मिछु तब्मुँ। छतसि क्हिए खों न्होंर मुँबै बत्ति मिछु तयाइ बिस्याँ क्हिए छ्ह या मिछु खैबन् तयाब्मुँ।
ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् ग बिसि प्हैंबै म्हि म्रोंइमुँ वा? छाबै म्हि भन्दा बरु आमादुए फिर आशा थेंल् खाँम्।
ङए मुइ ङइ तो लदा ङ्हाँमुँ च लल् आयों रो वा? ङइ ल्हयो खब् म्रोंसि क्हिए मि तले छब?’
“ज्युर्बै बत्ति मि ग। छतसि क्हिए मि चारब मुँ बिस्याँ क्हिए ताँन् ज्यु या छ्याँब तसि चारब तम्।
लोब लब, स्योर तेब, खैच्हिजिले पोंब, ख्रे लब, थेब् प्हैंब, आमादु तब,
क्हिए मि ज्युर्बै बत्ति ग। क्हिए मिइ छ्याँबै सै ङ्ह्योइ बिस्याँ क्हिए सैं या छ्याँब तसि चारब तम्। दिलेया मिइ आछ्याँब सै ङ्ह्योइ बिस्याँ क्हिए सैं या आछ्याँब तसि मिछु तयाम्।
येशूजी चमैंने बिइ, “परमेश्वरए ग्याल्सर्बै थेब् थेबै ताँमैं क्होबै ज्ञान क्हेमैंलाइ पिंइमुँ। दिलेया अरूमैंने बिस्याँ ङ अहानउँइँले पोंब्मुँ, तलेबिस्याँ परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिब् धोंले: ‘चमैंइ ङ्ह्योलेया आम्रोंरिगे, थेलेया आक्होरिगे।’”
“ङ बुद्धि मुँबै म्हि ग” बिसि मैंनाबिलेया चमैंल बुद्धि तिफुँइ आरे।
पबित्र प्ल्ह आरेबै म्हिमैंइ परमेश्वरजी बिबै ताँ क्होल् आखाँ। च ताँ चमैंए ल्हागिर केर आफेबै ताँ धों तम्, तलेबिस्याँ पबित्र प्ल्हजी पिंबै ज्ञान-बुद्धिउँइँले मत्त्रे च ताँमैं क्होल् खाँम्।
चमैं तोइ च्हैंब-मैंब् लल् आखाँब्मैं तयाइमुँ। चमैंए सारो सैंउँइँले त्होंबै केर आफेबै ताँमैंइ लमा परमेश्वरजी पिंबै छ्ह चमैंइ आयों।
ओंसों क्हेमैं मिछु खैबर मुँल, दिलेया तिंजोरो प्रभुए म्हिमैं तबइले क्हेमैं या खीए ह्वेर टिइमुँ। खीए ह्वेर टिसि छ्याँबै छ्ह थोद्।
दिलेया ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँलाइ हेल लब्मैं मिछु खैबर्न टिम्। मिछु खैबइ चमैंलाइ कन लवासि चमैंए मि म्रोंल् आखाँ, छतसि ह्रोंस खनिर ह्यारिइमुँ बिसि चमैंइ था आसे।