42 म्हिमैंइ क्हिने तोइ ह्रिसयाँ पिंन्, धै क्हिने छे ह्रिब्मैंलाइ ‘आपिं!’ आबिद्।
दुष्ट म्हिमैंइ छे किंमुँ, धै चमैंइ छे आफो, दिलेया ठिक के लबै म्हिंमैंइ बिस्याँ थेबै सैंले पिंम्।
आयो-आख्युब्मैंलाइ पिंब याहवेहलाइ खि पिंब् ग, धै खाबइ तो लइमुँ चए इनाम खीजी पिंब्मुँ।
त्हिंतिमिन् चइ तोन्दोंरि सै झन् ल्हें योंस्या तमल ङ्हाँरिम्, दिलेया ठिक के लबै म्हिमैंइ यो प्ल्हसि पिंम्।
खाबज्यै क्हिने ‘घण्टा घ्रिदे ङए ति नोबिन् बिस्याँ’ घण्टा ङ्हिंदेन् चए ति नोबिन्।
क्हिए थलि प्हेलार मुँबै सैमैं आयोंब्मैं पिंन्। छ लस्याँ न्हों मुँलेया बैरु मुँलेया क्हेमैंए ल्हागिर ताँन् चोखो तब्मुँ।
बरु परमेश्वरए छ्वेर बिब् धोंले, “क्हिए शत्तुर फो ख्रेंस्याँ चलाइ चल् पिंन्, च क्यु पिइबिस्याँ क्यु पिंन्। छ लस्याँ क्हिए शत्तुर फा पिन् तसि चए क्रर मि राब उँवाब् धोंन् तम्।”
घ्रिइ घ्रिने छ्याँबै के लब नेरो ह्रोंसने मुँबै सै फा-फु चुब आम्लेद्, तलेबिस्याँ छाबै ख्रोमैं म्रोंसि परमेश्वर सैं तोंम्।
क्हेमैंइ छ्याँबै के लइमुँ, क्हेमैंइ परमेश्वरलाइ म्हाँया लइमुँ बिब उँइँबै ल्हागिर खीए म्हिमैंलाइ ल्होरिइमुँ, अझै क्हेमैंइ ल्होरिमुँ। क्हेमैंइ लबै छ्याँबै के परमेश्वरजी म्लेरिब् आरे, तलेबिस्याँ खीजी ठिक निसाफ लम्।
बरु ङ्योए परमेश्वर आबाजी खोबै केमैं चुन् ग: टार-टोरमैं नेरो म्हरेस्योमैंए दुःखर ल्होमिंब, धै ह्रोंसै या चु ह्युलर्बै पाप केउँइँले ह्रेंगो टिब।