25 “झाइले क्हिए शत्तुरने अदालतर ह्यामा घ्याँर्न चने क्ह्रियाद्। छ आलस्याँ चइ क्हि नियाधिशए योर पिवाब्मुँ। न्यायाधिशइ क्हि सिपाइमैंए योर पिवाब्मुँ, धै सिपाइमैंइ क्हि झेलर च्युवाब्मुँ।
छतसि क्हिलाइ त्होल् खाँबै त्हे मुँमन् क्हिजी बिब् ङिंब्मैं ताँनइ प्राथना लरिगे। छलमा प्ल्हों खबै भेल्गज्यै या चमैंलाइ छुइरिब् आरे।
आतुरले अदालतर आह्याद्; तलेबिस्याँ क्हिए ङ्हेब्-ट्हुब्मैंइ लिउँइँ फापिन् लइबिस्याँ क्हिइ तो लमुँ?
पत्रुस या दे ह्रेंगोले येशूए लिलि ख्रो पिंबै खेगि क्रथेए धिंर्बै ह्यु समा ह्याइ। धै “लिउँइँ तो तमगे” बिसि ङ्ह्योबर न्होंर होंसि पालेमैंने बालु क्हुँइ।
च सहरर म्हरेस्यो घ्रि मुँल। च नियाधिश ङाँर ह्याब्ब्रें लसि ‘ङए शत्तुरइ ङ बेल्ले दुःख पिंइमुँ। छतसि ङए निसाफ लमिंन्,’ बिमल।
तलेबिस्याँ “क्हेमैंइ ग्वार ह्रिमा ङइ क्हेमैंए ताँ थेइ, झाइले जोगेमिंबै त्हिंइर ङइ क्हेमैंलाइ ल्होमिंइ।” बिसि परमेश्वरजी बिइमुँ। थेद्, परमेश्वरए दयाम्हाँया योंबै त्हे तोगोंन् ग, मुक्ति योंबै त्हिंइ तोगोंन् ग।
लिउँइँ क्रोदै चइ चए आबाने आशिक ह्रिइ दिलेया आबाउँइँले चइ आशिक आयों। तलेबिस्याँ चइ पछुत ललेया च्ह थेबाइ योंबै हग ओंसोंन् चब् तिछोने त्हेवाल। चु ताँ क्हेमैंइ सेइमुँ।
बरु खाबै या पापर आच्होरिगे धै क्हेमैं खाबज्यै या सैं सारो आलरिगे बिसि परमेश्वरए छ्वेर बिब् धोंले “तिंयाँबै त्हिंइ” मुँब् समा घ्रिइ घ्रिलाइ अर्थि पिंब्रें लद्।
छतसि पबित्र प्ल्हजी बिइमुँ, “तिंयाँ क्हेमैंइ परमेश्वरजी बिबै ताँ थेइबिस्याँ,