11 “क्हेमैं ङए लिलि प्रबइले म्हिमैंइ क्हेमैं स्यारब, ह्रुगुदिब, क्हेमैंए बिरोधर स्योलिबै ताँमैं पोंइ बिस्याँ क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ।
स्योलिबै ताँ पोंब्मैं खसि ङइ था आसेबै ताँमैंए बारेर ङए फिर छ्याब् ल्हैदिम्।
छले सैबर बोबै क्यु धोंन् ङि तइमुँ, क्हिए ल्हागिर ङि खोंयोंन् बिलै सिब् धोंन् तल् त्हुइमुँ।
क्हेमैं ङए चेलामैं तबइले म्हिमैंइ क्हेमैं क्हासि क्रथेमैं नेरो म्रुँमैंए उँइँर राल् पिंब्मुँ। च त्हेर क्हेमैंइन चमैं नेरो अरू ह्रेंमैंने ङए ताँमैं बिमिंल् त्हुब्मुँ।
क्हेमैंइ ङए मिं किंबइले ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैं हेल लब्मुँ। दिलेया सैदिसि लिउँइँ समा बिश्वासर भोंब् तेरिब्मैं परमेश्वरजी जोगेमिंब्मुँ।
दिलेया चेला ह्रोंसए गुरु धोंब धै केब्छैं ह्रोंसए क्ल्हे धोंब तल् खाँस्याँ सैं तोंल् त्हुम्। म्हिमैंइ धिंर्बै क्ल्हेनेन् बालजिबुल बिसि मिं थेंम् बिस्याँ खीए परवामैंने झन् खै बिलै?
खाबइ ह्रोंसए ज्यु जोगेल् म्हैमुँ, चए ज्यु नास तब्मुँ। दिलेया ङए चेला तसि ह्रोंसए ज्यु पिंब्मैंइ जीबन योंब्मुँ।”
ङए ल्हागिरि ह्रोंसए धिं, आघें-अलि, अना-अङाँ, आबा-आमा, प्हसे, क्ल्ह्यो-न्हें वाथेंब्मैंइ च भन्दा प्र गुणा ल्हें योंब्मुँ। धै खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै हग या योंब्मुँ।
“च त्हेर म्हिमैंइ क्हेमैं दुःख योंरिगे बिसि क्हासि दुष्टमैंए योर पिंवाब्मुँ, धै चमैंइ क्हेमैं सैवाब्मुँ। क्हेमैंइ ङए ताँ क्वेंइ बिसि ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ हेल लब्मुँ।
च घ्याँर प्रबै म्हिमैंज्यै या क्र लासि येशूए बिल्लि लसि
ङए फिर बिश्वास लब्मैं तबइले ताँनइ क्हेमैं हेल् लब्मुँ। दिलेया लिउँइँ समा दुःख सैदिसि ढुक्कले टिब्मैं जोगेल् योंब्मुँ।
“क्हेमैं ह्रोंसए ल्हागिरि न्ह क्रों मिक्रोंले टिद्। तलेबिस्याँ म्हिमैंइ क्हेमैं क्हासि म्हि च्होंए उँइँर बोब्मुँ, झाइले च्हों धिंजरे क्हेमैं धोंब्मुँ। ङए फिर बिश्वास लबइले क्हेंमैंइ ङए बारेर ग्वाइ पिंबर क्रथेमैं नेरो म्रुँमैंए उँइँर राल् त्हुब्मुँ।
दिलेया च ताँ चमैंए सैंर जरा आझों। छतसि दे त्हिंइ समा छ्याँबन् तमुँ, दिलेया परमेश्वरए ताँइ बिब् धोंले प्ररिमा तोइ दुःख तइबिस्याँ, म्हिमैंइ ह्रुगुदिस्याँ, चमैंइ ‘चुम् आत’ बिसि पिवाम्।
तलेबिस्याँ खाबइ ह्रोंसए ज्युए म्हाँया लमुँ, चइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह आयों, छलेन ङउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिप्रमा ह्रोंसए ज्यु नास तयालेया चइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।
चु ताँन् सैमैं तब् भन्दा ओंसों म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ ह्रुगुदिब्मुँ। चमैंइ क्हेमैं क्हासि च्हों धिंजरे बोसि क्हेमैंए मिंर मुद्दा झोंसि झेलर च्युवाब्मुँ। क्हेमैंइ ङए मिं किंबइले म्रुँमैं नेरो क्रथेमैंए उँइँर बोब्मुँ।
क्हेमैंइ ङए मिं किंबइले ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैं हेल लब्मुँ।
“म्हिए च्हए फिर क्हेमैंइ बिश्वास लबइले म्हिमैंइ हेल लसि खेंमैंउँइँले स्यो लावाब्मुँ, धै क्हेमैं फिर आछ्याँबै ताँमैं पोंसि क्हेमैंए बिल्लि लब्मुँ, धै दुष्ट म्हिमैं धों ङ्हाँसि म्हि आच्हिन् लब्मुँ। छ ललेया क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ।
“खाबइ ह्रोंसए ज्यु जोगेबै सैं लमुँ च नास तयाब्मुँ। दिलेया खाबइ ङए ल्हागिर ह्रोंसए ज्यु पिंमुँ चइ ह्रोंसए ज्यु जोगेब्मुँ।
क्हेमैंइ ङए मिं किंसेरो म्हिमैंइ चु तोन्दोंरि दुःख क्हेमैंलाइ पिंब्मुँ। तलेबिस्याँ चमैंइ ङ कुल्मिंबै आबा ङो आसे।
चमैंइ चलाइ हौदिदै बिइ, “क्हि ग चए चेला तइ! ङिम् आङिं! ङिम् मोशाए चेलामैं ग।
ङए मिंर बिश्वास लमा चइ कति थेबै दुःख नोल् त्हुम् बिब ङइ चने उँइँमिंब्मुँ।”
(ङ्योए फिर दुःख तम् बिबै ताँ परमेश्वरए छ्वेर छले बिइमुँ: “ओ परमेश्वर, क्हिए फिर ङिइ बिश्वास लबइले ङि त्हिंइतिमिन् सिब् धोंन् तल् त्हुम्, ङि सैबर होंबै क्युमैं धोंन् तइमुँ।”
ङिम् ख्रीष्टए ल्हागिर बुद्धि आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् ख्रीष्टर बुद्धि मुँब्मैं धों तइमुँ! ङि भों आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् भों मुँब्मैं धों तइमुँ! म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ मान लम्, ङिलाइ हेल लम्।
सिसि ह्याल् त्हुबै ङिए ज्युउँइँले या अरूमैंइ येशूजी थोबै छ्ह म्रोंरिगे बिसि ङि सोगों मुँमा खोंयोंन् बिलै येशूए ल्हागिर कालए सुँर्न फेनेम्।
क्हेमैंइ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लब मत्त्रे आङिं, खीए ल्हागिर दुःख नोसि खीए सेवा लबर दयाम्हाँया योंइमुँ।
खीए फिर म्हिमैंइ तब आतब बिसि खीए आब्रु वासेया खीजी चमैंने खि आकिं। खीए फिर दुःख पिंब्मैंलाज्यै या खीजी धम्कि आपिं। बरु छेनाले निसाफ लबै परमेश्वरए फिर खीजी भर थेंइ।
क्हेमैंइ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लबइले म्हिमैंइ क्हेमैंए आब्रु वास्याँ सैं तोंन्, तलेबिस्याँ छाबै त्हेर ताँन् भन्दा थेबै मान मुँबै परमेश्वरए पबित्र प्ल्ह क्हेमैंने तब्मुँ।
क्हेमैंइ ङए फिर बिश्वास लबइले कति थेबै दुःख तलेया सैदिसि टिइमुँ, झाइले ङए घ्याँर प्रबर आनारइमुँ।