12 ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो शास्त्रिमैंइ खीए फिर तब आतबै छ्याब् ल्हैदिइ, दिलेया येशूजी तिजी या आपों।
दिलेया येशू तोइ आबिल्ले टिरिइ। धै ख्रो पिंबै खेगि क्रथेइ येशूने बिइ, “सोगों परमेश्वरए मिंर कसम चसि बिद्। क्हि परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ ख्रीष्ट, परमेश्वरए च्ह वा?”
छतमा पिलातसइ येशूने “चमैंइ च्हौ ल्हें छ्याब् क्हिए फिर ल्हैदिइमुँ, क्हिइ आथेइमुँ वा?” बिमा
येशूजी तिजी या ज्वाफ आपिं। छाब् म्रोंसि क्रथे या प्लेटोयाइ।
हेरोद म्रुँइ येशूने ल्हें ताँमैं ङ्योएइ। दिलेया येशूजी तोइ ज्वाफ आपिं।
चइ खेरिबै कितबर्बै ताँ चु मुँल, “सैबर बोबै क्यु नेरो पै प्ह्रेबै क्यु पै प्ह्रेबै म्हिए उँइँर तोइ आबिल्ले टिब् धोंले, खीजी ह्रोंसए सुँउँइँले तिजी या आपों।
खीए फिर म्हिमैंइ तब आतब बिसि खीए आब्रु वासेया खीजी चमैंने खि आकिं। खीए फिर दुःख पिंब्मैंलाज्यै या खीजी धम्कि आपिं। बरु छेनाले निसाफ लबै परमेश्वरए फिर खीजी भर थेंइ।