49 छ बिबै तोदोंन् यहूदा येशू ङाँर ह्यासि येशूने, “ओ गुरु,” बिसि म्वें लइ।
च लिउँइँ इसहाकइ चने बिइ, “ठागु, ङ ङाँर खसि ङ म्वें लद्।”
क्ह्रिबै थुइ छ्याँब तरिगे बिसिन् हौदिस्याँ चए ताँ क्वेंल् खाँम्, दिलेया शत्तुरइ म्हाँया लब् धों तलेया चए सैंइ आछ्याँबन् मैंम्।
बजारजरे स्युरबर ह्यामा म्हिमैंइ खेंमैं मान लसि ‘गुरु’ बिसि म्हाँदिरिगे ङ्हाँम्।
“दिलेया खाबज्यै या क्हेमैंने ‘गुरु’ आबिरिगे, तलेबिस्याँ क्हेमैंलाइ लोमिंबै गुरु घ्रि मत्त्रे मुँ, छतसि क्हेमैं ताँन् आघें-अलिमैं ग।
खीलाइ क्हाल् पिंबै यूहदाइ “ओ गुरु, च म्हि ङ वा?” बिसि ङ्योएमा खीजी चने बिइ, “क्हिइ ह्रोंसइन बिइमुँ।”
खीलाइ क्हाल् पिंबै यहूदाइ चमैंने ओंसोंन् “ङइ म्वें लबै म्हिन् क्हेमैंइ म्हैबै म्हि ग। चलाइन क्हाद्,” बिथेंल।
झाइले चमैंइ “यहूदीमैंए म्रुँ जय!” बिदै फ्योब् धों लसि बिल्लि लबर होंइ।
क्हिइ ङ म्वें आल, दिलेया ङ चु धिंर होंब् ओंनोंन् चुइ ङए प्हले म्वें लब आपिइमुँ।
झाइले चमैं खी ङाँर खसि “येहूदिमैंए म्रुँ जय तरिगे!” बिदै खीलाइ प्लाँइ।
च त्हेर्न चेलामैंइ येशूने “गुरु, च्हौदे चबै सै चद्,” बिसि यो छ्युँ लइ।
ताँन् अलि-अङाँमैंलाइ सैं न्होंउँइँलेन् जय मसीह मुँ बिमिंन्।