16 च त्हेसेरो यहूदाइ येशूलाइ क्हाल् पिंबै दाउ ङ्ह्योबर होंइ।
बिइ, “ङइ येशूलाइ क्हासि क्हेमैंए योर पिंइ बिस्याँ ङलाइ तो पिंमुँ?” छबिमा चमैंइ चाँदिए मुइ सोंच्यु पिंइ।
प्लेढा आझोंबै क्हें चबै चाडए ओंसोंबै त्हिंइर चेलामैं येशू ङाँर खसि “ङिइ क्हिए ल्हागिरि दुःखने फ्रेबै चाड म्हाँदिबै तौदु खनिर लले?” बिसि ङ्योएइ।
चए ताँ थेसि चमैं बेल्ले सैं तोंसि चलाइ “मुइ पिंस्यो” बिबै बाछा लइ। छतसि चइ येशू खैले क्हाब् ङ्हे बिसि घ्याँ म्हैबर होंइ।
चमैंइ छबिमा इस्करियोतइ “तम्” बिसि म्हिए हुल आरेबै त्हेर येशू क्हाल् पिंबै दाउ ङ्ह्योइ।
दिलेया “ठिक के लल् त्हुम्, आछ्याँबै के आलबर ह्रोंसए सैं फैल् त्हुम्, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लबै त्हिंइ खसिन् मुँ,” बिसि पावलइ बिरिमा फेलिक्स ङ्हिंयाँइ, धै “तोगो मुँरिगे। क्हि ह्याद्। मौका योंबै त्हेर ङइ क्हि हुइस्यो,” बिइ।
अलि अपोल्लसए बारेर्बै ताँ तो जा बिस्याँ, चलाइ अरू अलिमैंने क्हेमैं ङाँर ह्यारिगे बिसि ङइ ल्हेन् यो छ्युँ लइ। तिंयाँ समा चइ ह्याबै सैं आल, दिलेया लिउँइँ बिस्याँ मौका योंस्याँ खबै सैं लइमुँ।