29 “च दुःख तबै त्हिंइ खाँबै तोदोंन् त्हिंयाँ मिछु खैयाब्मुँ, लयाँ या चाररिब् आरे, धै मुसारमैं या मुउँइँले तेयाब्मुँ। छले मुर मुँबै सैमैं ताँन् लायाब्मुँ।
तलेबिस्याँ च त्हेर बेल्ले थेबै दुःख तब्मुँ। च धों तबै दुःख ह्युलए ओंसों ओंनों तिंयाँ समा खोंयोंइ आतइमुँ, धै लिउँज्यै या छाबै दुःख खोंयोंइ तरिब् आरे।
दिलेया चु ताँन् सैमैं सुत्केरि बेथा ल्हैदिबि छेब् धों तब् मत्त्रे ग।
दिलेया खाबज्यै आसेल्ले ह्यो खब् धोंले प्रभु खैलसे युब्मुँ। च त्हिंइर मु थेबै कैले म्हयाब्मुँ, मुर्बै ताँन् सैमैं मिइ ख्रोंसि नास तयाब्मुँ, धै चु ह्युल नेरो ह्युलर्बै सैमैं ताँन् म्हयाब्मुँ।
झाइले अर्को स्वर्गदूतइ थुतुरु ह्रामा त्हिंयाँ, लयाँ नेरो मुसारामैं सोंबाँर तिबाँलाइ ल्हिनेइ धै चमैंए ह्वे सोंबाँर तिबाँ म्हयाइ। छतसि त्हिंयाँ नेरो म्हुँइँसल सोंबाँर्बै तिबाँ मिछु तयाइ।