21 तलेबिस्याँ च त्हेर बेल्ले थेबै दुःख तब्मुँ। च धों तबै दुःख ह्युलए ओंसों ओंनों तिंयाँ समा खोंयोंइ आतइमुँ, धै लिउँज्यै या छाबै दुःख खोंयोंइ तरिब् आरे।
छतसि सर्खर नेरो प्रिबै त्हिंइर क्हेमैं भौदिल् आत्हुरिगे बिसि परमेश्वरने प्राथना लद्।
“च दुःख तबै त्हिंइ खाँबै तोदोंन् त्हिंयाँ मिछु खैयाब्मुँ, लयाँ या चाररिब् आरे, धै मुसारमैं या मुउँइँले तेयाब्मुँ। छले मुर मुँबै सैमैं ताँन् लायाब्मुँ।
“क्हेमैं ह्रोंसए ल्हागिरि न्ह क्रों मिक्रोंले टिद्। तलेबिस्याँ म्हिमैंइ क्हेमैं क्हासि म्हि च्होंए उँइँर बोब्मुँ, झाइले च्हों धिंजरे क्हेमैं धोंब्मुँ। ङए फिर बिश्वास लबइले क्हेंमैंइ ङए बारेर ग्वाइ पिंबर क्रथेमैं नेरो म्रुँमैंए उँइँर राल् त्हुब्मुँ।
शत्तुरमैंइ चमैं को-कोइ सेलाँइ (तरवारइ) सैवाब्मुँ, कोइ फैसि ह्युल ह्युलर बोब्मुँ। परमेश्वरजी चमैंने तोक्दिबै त्हे आतन् समा अरू ह्रेंर्बै म्हिमैंइ यरूशलेम खेंमैंए अधीनर थेंब्मुँ।”
अरू ह्रेंमैंइ या जोगेरिगे बिसि ङिइ सैं तोंबै ताँ बिबर होंमा चमैंइ ङि पोंल् आपिं। छ लमा चमैंइ लरिबै आछ्याँबै के झन् ल्हें लइमु। छ तसि तोगो परमेश्वरए ह्रिस चमैंए फिरि बल्ल युइमु।
छबिमा काम्लि तिम्लि राइ, थेबै कैमैं थेइ, बेल्ले मु ङ्हेइ धै बेल्ले थेबै सयो खइ। म्हिमैं बनेब् ओंनोंन् छाबै ङ्हिंन् ङ्हाँबै सयो खोंयोंइ आखल।
ङइ चने बिइ, “ओ चिब, ङलाइ था आरे। चु ताँ क्हिजीन् सेइमुँ।” चइ ङने बिइ, “चमैं थेबै दुःख सैदिसि खब्मैं ग। चमैंइ ह्रों-ह्रोंसए क्वेंमैं क्यु च्हजए कोर ख्रुसि फोस्रे ब्योंब लइमुँ।