12 खन्तोंदोंन् आछ्याँबै के लब्मैं ल्हें ततै ह्याबइले म्हिमैंए न्होंरि म्हाँया म्हयाब्मुँ।
ल्हें म्हिमैं ‘ङ अगमबक्ता ग’ बिसि स्योर तेसि खब्मुँ, धै ल्हें म्हि खेंमैं ङाँइ लवाब्मुँ।
दिलेया लिउँइँ समा खीए फिर बिश्वास लसि टिब्मैंलाइ परमेश्वरजी जोगेमिंब्मुँ।
छतसि ताँन् आछ्याँबै ताँ नेरो दुष्ट केमैं लब पिवाद्, बरु परमेश्वर म्हाँदिसि खीए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंए सैंर थेंसि च्योंने तद्। छलस्याँ क्हेमैं जोगेब्मुँ।
क्हेमैंए फिर खबि छेबै दुःखने आङ्हिंन्। थेद्, क्हेमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर दुष्टइ को-कोइलाइ झेलर झोंब्मुँ। क्हेमैंलाइ च्युगैं मत्त्रे दुःख तब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आसिन् समा ङए फिर बिश्वास लरिद्, छलस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ इनामर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।
क्हेमैंइ लबै ताँन् के ङइ सेइमुँ। क्हेमैंए बिश्वास ललै आरे, ङ्युँबै आरे। क्हेमैं तो तलेया तिथु तस्याँ तमल।