10 छले येशू यरूशलेमर फेनेमा सहर तिगोंन् खैला-बैला तइ। धै “चु म्हि खाब् जा?” बिसि म्हिमैंइ ङ्योएबर होंइ।
चु ताँ थेसि हेरोद म्रुँ बेल्ले आतिदिइ धै यरूशलेमथेंमैं या ताँन् आतिदिइ।
येशूने मुँबै हुलइ बिइ, “चु गालील ह्युलर्बै नासरतउँइँले खबै अगमबक्ता येशू ग।”
खीए लिलि ओंसों प्रब्मैंइ छले ओरल, “दाऊदए च्हए जय जय तरिगे! याहवेहए मिंर खबै म्हिला आशिक तरिगे! धाँसे थेबै परमेश्वरए जय जय तरिगे!”
“ङिंने बिद्, चु केमैं लब क्हिला तो हक मुँ, क्हिलाइ चु हग पिंब खाब् जा?” बिसि ङ्योएइ।
चु ताँ थेसि फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंइ ह्रों-ह्रोंसन् “परमेश्वर म्हि आच्हिल्ले पोंब चु खाब् जा? परमेश्वरजी मत्त्रे पापए क्षमा पिंल् खाँम् आङिं वा? बिबर होंइ।”
चु ताँ थेसि अरू चब् चबर टिब्मैंइ, “पाप क्षमा पिंब चु खाब् जा?” बिसि खें-खेंमैंन् बिबर होंइ।
दिलेया हेरोद म्रुँइ बिइ, “यूहन्नाए क्रम् ङइ थोबर ल्हैदिल। दिलेया चु म्हि खाब् मुँगे? चुए बारेर च्हौ थेबै क्वेंल् आखाँबै ताँमैं ङइ थेइमुँ।” छतसि चइ येशूने त्होबै सैं लइ।
दिलेया यहूदी चिबनाँब्मैंइ खीने बिइ, “छले छों लब्मैंलाइ ल्हावाब क्हिने तो हग मुँ? हग मुँ बिस्याँ खैबै औदिबै चिनु उँइँमुँ?”
चइ बिइ, “प्रभु, क्हि खाब् जा?” छबिमा खीजी बिइ, “ङ क्हिइ ह्रुगुदिरिबै येशू ग।
धै चमैं ङ्हिं प्र-प्रइ बेथलेहेम सहरर फेनेइ। चमैं चर खइमुँ बिब ताँनइ सेइ। झाइले चर्बै चमिरिमैंइ बिइ, “क्हि नाओमीन् आङिं वा?” बिसि ङ्योएमा