22 दिलेया येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैंइ तो ह्रिरिइमुँ च सै क्हेमैंइ था आसे। तारे ङइ नोबि छेबै दुःख क्हेमैंइ नोल् खाँम्मा?” बिमा चमैंइ “खाँम्,” बिइ।
पृथ्बी नेरो चर मुँबै ताँन् सैमैं त्हारलेया पृथ्बीए त्होमैं थाम्दिसि थेंब ङन् ग। तिस्याँदे मैंन्
तोन् तोर्न थेब् प्हैंबै म्हि नास तयाब्मुँ, अरूमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँबै म्हिल मि-क्ह्रन् म्हयाब्मुँ।
पत्रुसइ खीने बिइ, “क्हिने बालुन् सिल् त्हुलेया ङइ क्हि खोंयोंइ ङो आसे बिरिब आरे।” अरू चेलामैंज्यै या छान् बिइ।
झाइले येशू दे क्याइ ह्यासि सर पद्खु तसि “ओ ङए आबा, तल् खाँम् बिस्याँ चु दुःख ङ ङाँइँले स्योमिंन्। दिलेया ङइ मैंब् धोंले आङिं, क्हिए सैंर मैंब् धोंले तरिगे,” बिसि प्राथना लइ।
धबै ङ्हिखेबै लारै या येशू ह्यासि छले प्राथना लइ, “ओ ङए आबा, चु दुःख ङइ आनोसि आत बिस्याँ क्हिए सैंर मैंब् धोंन् तरिगे।”
तलेबिस्याँ अगमबक्तामैंइ प्ह्रिबै ताँ पूरा तरिगे बिसि छ तब् ग।” च तोदोंन् चेलामैं ताँन् खी वाथेंसि भौदिह्याइ।
“ओ आबा, क्हिजी लल् आखाँबै सै तोइ आरे। छतसि चु दुःख ङ ङाँइँले स्योमिंनु। दिलेया ङए सैंर मैंब् धोंले आङिं, क्हिए सैंर मैंब् धोंले तरिगे।”
ङइ किंल् त्हुब थेबै दुःखर्बै बप्तिस्मा घ्रि मुँ, च बप्तिस्मा आकिंन् समा ङए सैं छिं आङ्हाँ।
“ओ आबा, क्हिए इच्छा मुँस्याँ ङ ङाँइँले चु दुःख स्योमिंन्। दिलेया ङए इच्छा आङिं, क्हिए इच्छा पूरा तरिगे।”
येशूजी पत्रुसने बिइ, “क्हिए सेलाँ स्युर झोंन्। आबाजी ङलाइ पिंबै दुःखए प्हेला ङइ आथुँले वा?”
छलेन ङ्योइ प्राथना खैले लल् त्हुम बिब ङ्योइ आसेबै त्हेर पबित्र प्ल्हजी ङ्योलाइ ल्होमिंम्। ङ्योइ सो खुइले बिलै आह्रबै ताँफुँमैं क्होसि पबित्र प्ल्ह खीजीन् ङ्योए ल्हागिर परमेश्वरने प्राथना लमिंम्।
धै क्हेमैंइ परमेश्वरने ह्रिलेया आयों, तलेबिस्याँ क्हेमैंइ ह्रोंसए सयल थोबै ल्हागिर मत्त्रे आछ्याँबै सैंइ ह्रिम्।