3 चु ताँ थेसि हेरोद म्रुँ बेल्ले आतिदिइ धै यरूशलेमथेंमैं या ताँन् आतिदिइ।
च ङ्ह्योब् लिब्मैंइ बिइ, “यहूदीमैंए म्रुँ तसि फिबै कोलो खनिर मुँ? तलेबिस्याँ खी फिइमुँ बिसि सेल् पिंबै मुसारा ङिइ स्यारउँइँले त्होंब म्रोंइ। छतसि खीलाइ फ्योबर ङि चुर खइमुँ।”
छतमा हेरोद म्रुँइ ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो शास्त्रिमैं खागु लसि “परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ खनिर फिब्मुँ?” बिसि ङ्योएइ।
“ओ यरूशलेमथेंमैं, अगमबक्तामैं सैब्मैं, धै परमेश्वरजी कुल्मिंबै स्यार्बोमैं युँमाइ प्रिंब्मैं। नगा आमाइ प्हसेंमैं प्ह्या न्होंर हुब् धोंले ल्हें खे ङइ क्हेमैंलाइ हुल् म्हैइ, दिलेया क्हेमैं ङ ङाँर खोंयोंइ या खल् आङिं!
लडे तइ बिब् नेरो लडे तबै हल्लामैं क्हेमैंइ थेब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आङ्हिंन्, छाबै लडे तलन् त्हुम्। छान् तलेया च त्हेर्न ह्युल नास तरिब् आरे।
चमैंइ येशूने त्होबै तोदोंन् “ओ परमेश्वरए च्ह, क्हिला ङिने तो के मुँ? ङिलाइ सजैं पिंबै त्हे आतबर्न सजैं पिंबर क्हि चुर खल् वा?” बिसि चिरइ।
प्होंब् नेब् तब क्हेमैंइ म्रोंब्मुँ, ‘प्होंब् नेब् तरिइमुँ रो’ बिब थेब्मुँ, दिलेया क्हेमैं आङ्हिंन् तलेबिस्याँ चु तलन् त्हुम्। छान् तलेया नास तबै त्हे अझै आतइमुँ।
“येशू सिसि धबै सोगों तब् धोंलेन् म्हिमैं सिलेना धबै सोगों तब्मुँ,” बिसि पत्रुस नेरो यूहन्नाइ म्हिमैंने लोमिंमल। छतमा च सदुकीमैं ह्रिस खल।