7 दिलेया चेलामैंइ येशूए ताँ आक्होसि “ङ्योइ क्हें पखब म्लेयासि प्रभुजी छ बिलै,” बिसि ह्रों-ह्रोंसन् ताँ लबर होंइ।
येशूजी चमैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, क्हेमैं फरिसी नेरो सदुकीमैंए क्हेंर झोंबै प्लेढाउँइँले जोगेसि टिद्।”
चमैंइ तो ताँ लसिन् मुँ बिब येशूजी सेसि चमैंने बिइ, “ओ, ङए फिर च्युगुदे या बिश्वास आलब्मैं! क्हेमैंने क्हें आरे बिसि तले ह्रों-ह्रोंसन् ताँ लरिल?
लु बित्ति! यूहन्नाइ बप्तिस्मा पिंबै हग खनिउँइँले योंइ? परमेश्वरउँइँले योंइ उ म्हिमैंउँइँले योंइ?” छबिमा चमैं ह्रों-ह्रोंसन्, “स्वर्गउँइँले बिले बिस्याँ ‘छ बिस्याँ यूहन्नाइ बिबै ताँ क्हेमैंइ तले आक्वेंल?’ बिसि चइ बिब्मुँ बिदै छलफल लबर होंइ।
खीजी बिबै ताँ चमैंइ अरूमैंने आबि, दिलेया सिसि धबै सोगों तब् बिब तो जा? बिसि खें-खेंमैंन् ताँ लबर होंइ।
चमैं ताँ लदै ह्यारिमा येशू खसि चमैंने बालु प्रबर होंइ।
च त्हेर्न चेलामैं न्होंरि खाब् थेब् जा बिसि छलफल लरिल।
दिलेया पत्रुसइ बिइ, “आङिं, प्रभु! ङइ चोखो आरेब् नेरो चल् आतबै सैमैं खोंयोंइ आचइमुँ।”