12 च लिउँइँ चेलामैं खसि खीने बिइ, “क्हिजी बिबै ताँ थेसि फरिसीमैं बेल्ले ह्रिस खइमुँ बिब क्हिजी सेइमुँ वा?”
चु ताँ या बिद्, ङए ताँ क्वेंसि तोइ संका आलबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ।”
“सुँउँइँले न्होंर होंबै सैइ म्हि पापर च्होल् आल। बरु सुँउँइँले बैरु त्होंबै आछ्याँबै ताँइ म्हिलाइ पापर च्होवाम्।”
छबिमा खीजी बिइ, “स्वर्गर मुँबै ङए आबाजी आरुँइँबै धुँमैं जरान् स्युवाब्मुँ।
दिलेया चु म्हिमैं गार आम्हाँदिरिगे बिसि ङ्योइ बालि फोले। छतसि तालर ह्यासि बल्छि प्रिंन्। धाँसे ओंसों बल्छिर फेबै ताँग ट्हुइद्। चए सुँर क्हिइ चाँदिए मुइ घ्रि योंब्मुँ। च मुइ ङ्यो ङ्हिंए मन्दिरर्बै बालि फोब् योम्। चन् बोसि ङ्यो ङ्हिंए बालि फोबर चमैंने पिंन्।”
ङिइ परमेश्वरए सेवा लमा आगुइ ताँ सेन् आछेरिगे बिसि ङिइ खाबलाज्यै सैं नल् लबै के आल।
सैं तोंबै ताँउँइँले योंबै आशिक क्हेमैंए लागिर जोगेल् खाँरिगे बिसि चमैंए उँइँर ङि तिफुँइँ आकुर।
दिलेया परमेश्वरजी ह्रब्-सेबै लमिंबै म्हिए सैं छ्याँब तम्, धै चइ आक्ह्रिब्मैं क्ह्रिमिंब, आगुए फिर ल्हयो खब, च्हैंसि मैंसि के लब, दयाम्हाँया लब, छ्याँबै केमैं लब, खाबै आफेलल्ले क्ह्रोंसेंन्बै ताँ लब तम्।