22 पुजुर तेबै प्लु धों तबै म्हि छाब् ग: चइ परमेश्वरए ताँ थेलेया चु ह्युलर्बै न्हुँ नेरो मुइए लोबइ लमा चइ थेबै ताँर च भोंसि तल् आखाँ। छतसि तोइ रोमैं रोल् आखाँ।
“ङ्ह्योत्ति! परमेश्वरए फिर भर आलबै म्हि! चुइ ह्रोंसने मुँबै ल्हें सै न्होरए फिर भर लइ, धै अरूमैं नास लवासि भोंब तइ।”
धुदिबै केर भर आतद् धै ह्योबै सैर थेब् आप्हैंन्; क्हिए सै न्होर ल्हें तलेया चए फिर भर आथेंन्।
ह्रोंसए सै न्होरए फिर भर लबै म्हि फापिल् त्हुम्, दिलेया ठिक के लबै म्हि पिङ्ग्या प्हो धोंले म्रौलेब्मुँ।
तिस्याँदे ल्हागिर सै न्होर योंम्; दिलेया नुयाम्, तलेबिस्याँ चल प्ह्यामैं प्ह्यामुँ धै क्रोवे धोंले मुउँइँ प्हुरयाम्।
‘म्हिए च्हए’ बिरोधर पोंब्मैंइ क्षमा योंल् खाँम्। दिलेया पबित्र प्ल्हए बिरोधर पोंबै म्हिमैंइ चु छ्हर मत्त्रे आङिं लिउँइँबै छ्हरै या क्षमा योंरिब् आरे।
सम्रिं प्लुबै शत्तुर दुष्ट ग। रा-रोमैं खुबै त्हे बिस्याँ चु ह्युल नुयाबै त्हे ग। झाइले रा-रोमैं खुबै म्रोंमैं स्वर्गदूतमैं ग।
सम्रिं स्युइसि मिर ख्रोंवाब् धोंले चु ह्युल नुयाबै त्हेरै या छान् तब्मुँ।
कोइ प्लुमैं पुजुए ल्होंर तेइ धै पुजुए छ्यारइ लमा च प्लु सैवाइ।
खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
येशूजी धबै बिइ, “ह्रोंसए ल्हागिर सै न्होर थुपर्दिसि प्लब तब दिलेया परमेश्वरए उँइँर आप्ल्होबै म्हिए गति छाबन् तम्।”
“छतसि क्हेमैं खैले टिल् त्हुम् बिसि सैंर मैंसि टिद्! ल्हें चब-थुँबाए लिलि आप्रद्, प्हा ल्हें थुँसि आम्हेरद् धै छ्ह खैले थोब् ङ्हे बिसि न्हुँ आलद्। छले ह्युलर्बै सैमैंर सैं ह्यारिमा थाइ आसेल्ले तिखेर्न च त्हिंइर क्हेमैं ङोर स्याब् धोंले स्याब्मुँ।
छलेन पुजु मुँबै क्ल्ह्योर तेबै प्लु चुन् ग: खाबइ परमेश्वरए ताँ थेमुँ। दिलेया लिउँइँ चु छ्ह खैले थोब् ङ्हे बिसि न्हुँ लमुँ धै सम्पति खैले योंब् ङ्हे बिसि ह्युलर्बै सैमैंर सैं ह्यासि चमैंए बिश्वास म्हयाम्। छतमा चमैं भोंसि आत।
छले कुल्मिंबै चेला चिब्मैंइ यो थेंमा पबित्र प्ल्ह योंब् म्रोंसि सिमोनइ छ बिदै चमैंलाइ मुइ पिंबर होंइ,
चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ लब् धोंबै आछ्याँबै केमैं क्हेमैंइ आलद्, बरु ह्रोंसए सैंर छारा तसि सैं न्होंउँइँले ओंनों छ्याँब तद्। छ तस्याँ मत्त्रे क्हेमैंइ परमेश्वरए इच्छा तो मुँ बिसि था सेल् खाँम्, अथवा तो सै स्वाब मुँ, तो सैइ परमेश्वरए सैं तोंन् लमना, तो सै छ्याँब मुँन बिसि क्हेमैंइ सेब्मुँ।
छतसि बुद्धि मुँब्मैं खनिर मुँ? छ्वेर्बै ताँ लोमिंब्मैं खनिर मुँ? चु जुगर्बै ह्रब्-सेब्मैं खनिर मुँ? परमेश्वरजी ह्युलर्बै बुद्धि मुँब् प्हैंब्मैंलाइ आमादु आलइमुँ वा?
दिलेया परमेश्वरए फिर बिश्वासर भोंब्मैंए उँइँर ङ्यो बुद्धिए ताँमैं या पोंम्। ङ्योइ पोंबै बुद्धिए ताँमैं चु ह्युलर्बै आङिं, ह्युलर ग्याल्स लब्मैंउँइँले खबै या आङिं। (चु ह्युलर ग्याल्स लब्मैं नास तयाम्।)
चु ह्युलर ग्याल्स लब्मैंइ चु ताँ आक्होल। चमैंइ चु ताँ क्होस्याँ ताँन् भन्दा थेबै प्रभुलाइ क्रूसर आच्योवामल।
ह्रोंसैन ह्रोंसलाइ धोका आपिंन्: क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै या “चु ह्युलर्बै बुद्धि मुँबै म्हि ङन् ग” बिसि मैंम् बिस्याँ क्ह्रोंसेंन्बै बुद्धि मुँबै म्हि तल् खाँरिगे बिसि च बुद्धि आरेबै म्हि धों तल् त्हुम्।
परमेश्वर खैब मुँ, ख्रीष्टै या छाबन् मुँ। खी ङाँइँले खबै सैं तोंबै ताँ आक्होरिगे बिसि चु ह्युलर्बै देवताइ बिश्वास आलब्मैंए सैंर्बै मिइ च ताँ म्रोंल् आखाँब लवाइमुँ।
चु जुगर्बै आछ्याँबै शक्तिउँइँले ङ्योलाइ फ्रेमिंबै ल्हागिर येशू ख्रीष्टजी ङ्योए आछ्याँबै केए सजैं नोइ। ङ्योए परमेश्वर आबाए सैंर मैंब् धोंले खीजी ह्रोंसलाइन ङ्योए ल्हागिर सुम्पिदिइ।
च त्हेर क्हेमैं चु ह्युलर्बै रोसर प्रमल, धै शक्ति मुँबै मुर टिबै सैमैंए चिबलाइ म्हाँदिमल। तिंजोरो या परमेश्वरलाइ आम्हाँदिब्मैं च चिबए न्होंर्न टिइमुँ।
चु ह्युलर्बै प्लबै म्हिमैंने थेब् आप्हैंन् बिद्, चमैं प्लब् आप्हैंरिगे, आटिक्दिबै सै न्होरर आशा आथेंरिगे, बरु चमैंए आशा ङ्योलाइ चैदिबै सैमैं तोन्दोंरि योल्ले ख्युल्ले पिंबै परमेश्वरए फिर थेंरिगे।
तलेबिस्याँ डेमासइ चु ह्युलर्बै सैमैंए म्हाँया लसि ङलाइ वाथेंसि थेसलोनिका सहरर ह्याइ। क्रेसेन्स बिबै अलि गलातिया ह्युलर ह्याइ, धै तीतस दलमातिया बिबै क्ल्ह्योर ह्याइ।