12 ङइ लोमिंबै ताँ छेनाले थेब्मैंइ झन् क्होल् योंब्मुँ। दिलेया ङए ताँ आथेब्मैंइ क्होइ बिसि ह्रब् प्हैंलेया चमैं ङाँइँले प्हेंवाब्मुँ।
छतसि ङ क्हेमैंने बिमुँ, परमेश्वरए ग्याल्सर टिबै हग तारे परमेश्वरजी क्हेमैंउँइँले प्हेंसि रोमैं रोल् खाँबै अरू ह्रेंलाइ पिंब्मुँ।”
तलेबिस्याँ खाब्ने मुँ, चने मुँबै फिरै या थप्दिमिंब्मुँ, धै चने छ्येज्याल्हुल्हु तब्मुँ। खाब्ने आरे चने देदे मुँबै या प्हेंवाँब्मुँ।
“छतसि म्रोंए क्ल्हेइ तो ललै? खी खसि च आधे लब्मैं सैवाब्मुँ, धै च अँगुरए म्रों अरू आधे लब्मैंने पिंब्मुँ।
दिलेया ताँ घ्रि मत्त्रे चैदिम्। काजी मरियमइ च छ्याँबै ताँ त्हाँइ। छतसि च ताँ चउँइँले ङइ प्हेंरिब् आरे।”
दिलेया धिं क्ल्हेए सैंर्बै ताँ आक्होसि ल्हें सजैं योंल् त्हुबै के लनाबिलेया चइ च्युगुदे मत्त्रे सजैं योंब्मुँ। परमेश्वरजी ल्हें आशिक पिंब्मैंउँइँले ल्हेंन् ह्रिब्मुँ, छलेन ल्हें सैए जिम्मा पिंब्मैंउँइँले झन ल्हें किंब्मुँ।
“छतमा प्लबै म्हिइ चलाइ हुइसि बिइ, ‘क्हिए बारेर ङइ थेबै ताँ तो जा? क्हिइ लबै केए हिसाब ङलाइ पिंन्। तलेबिस्याँ तारे क्हि ङए सै न्होरए चाँजो लल् योंरिब् आरे।’
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
“छतसि न्ह क्रों मि क्रों तद्, क्हेमैंइ थेबै ताँ छेन्ले सैंर थेंन्। तलेबिस्याँ ङइ लोमिंबै ताँ छेनाले थेब्मैंइ झन् क्होल् योंब्मुँ, दिलेया ङए ताँ आथेब्मैंइ क्होइ बिसि ह्रब् प्हैंलेया चमैं ङाँइँले प्हेंवाब्मुँ।”
म्हिए च्ह स्वर्गर परमेश्वर आबा नेरो खीए पबित्र स्वर्गदूतमैंने टिरिब्मुँ। परमेश्वर आबाए मिं थेब लबर खीए शक्तिर स्वर्गदूतमैंने चु ह्युलर खी धबै युब्मुँ। झाइले ङ नेरो ङए बचनउँइँले फापिसि खा-खाबइ ‘ङइ येशू ङो आसे,’ बिल, ङज्यै या च त्हेर क्हेमैं ङो आसे बिब्मुँ।
दिलेया खीजी अझै दयाम्हाँया लम्। छतसि परमेश्वरए छ्वेर छले बिइमुँ, “थेब् प्हैंब्मैंलाइ खीजी आखो, दिलेया च्योंने तब्मैंए फिर दयाम्हाँया लम्।”
क्हिइ लबै आछ्याँबै केमैं मैंन्। च आछ्याँबै केमैंउँइँले सैं एसि ओंसों लब् धोंले तोगोइन ङलाइ म्हाँया लद्। छ आलस्याँ ङइ क्हेमैंए पानस चए क्ल्होउँइँले स्योवाब्मुँ।