12 क्यु भन्दा म्हि झन् बेल्ले थेब मुँ! छतसि प्रिबै त्हिंइर के लब ठिक मुँ।”
छतसि क्हेमैं आङ्हिंन्, परमेश्वरए उँइँरि ल्हें कोर्मे भन्दा क्हेमैं झन् बेल्ले थेब् मुँ।
मुर प्हुरबै नेमामैं ङ्ह्योद्। चमैंइ खेति या आल, रोमैं या आखु, चमैंला धन्सारमैं या आरे। दिलया क्हेमैंए स्वर्गर्बै परमेश्वर आबाजी चमैं चल् पिंम्। च नेमामैं भन्दा क्हेमैं झन् थेब आङिं वा?
च लिउँइँ येशूजी चर मुँब्मैंने बिइ, “प्रिबै त्हिंइर परमेश्वरए छ्वेर बिब् धोंले खैबै के लब छ्याँब मुँ, छ्याँबै के लब् उ, आछ्याँबै के लब? म्हि जोगेदिब् उ, नास लब, तो छ्याँब मुँ?” छबिमा चर्बै म्हिमैं तोइ आबिल्ले टिरिइ।
“कगामैं ङ्ह्योत्ति! चमैंइ खेति आल्हैदि, रो या आखु, चमैंल भकारि आरे, धनसारमैं या आरे। दिलेया परमेश्वरजी चमैंलाइ चल् पिंरिइमुँ। छाबै नमेंमैं भन्दा क्हेमैं झन् बेल्ले थेब मुँ।
तिगें प्रिबै त्हिंइर येशू फरिसी घ्रिए धिंर चब् चबर ह्याइ। च म्हि फरिसीमैं न्होंर्बै चिब मुँल। “येशूजी तो-तो लमगे?” बिसि म्हिमैंइ छैं लरिल।
झाइले येशूजी फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंने बिइ, “क्हेमैंने बालु ङइ ताँ घ्रि ङ्योएम्! प्रिबै त्हिंइर छ्याँबै के लब स्वाब उ आछ्याँबै के लब स्वाब? म्हि जोगेब छ्याँब उ सिल् पिंब छ्याँब?”