20 येशूजी ल्हें औदिबै केमैं लबै नाँसजरेबै म्हिमैंइ खेंमैंइ लबै पाप पिसि परमेश्वरउँइँ सैं आए। छतसि खीजी चमैंने धिक्कार क्हेमैं बिदै।
झाइले परमेश्वरजी निसाफ लबै त्हिंइर निनवेथेंमैंइ क्हेमैं छ्याब् ल्हैदिब्मुँ। तलेबिस्याँ चमैंइ योनाइ बिबै ताँ थेसि खेमैंए आछ्याँबै केमैंउँइँले सैं एइ, दिलेया क्हेमैंए म्हाँजोरि योना भन्दा या थेबै म्हि चुर मुँ!
च लिउँइँ खीए च्युसे घ्रि चेलामैं चब् चरिमा खी म्रोंखइ। चमैंइ बिश्वास आलब नेरो सारो सैं म्रोंसि खीजी चमैंलाइ बेल्ले हौदिइ। तलेबिस्याँ खी धबै सोगों तखइमुँ बिब्मैंए ताँ चमैंइ आक्वेंमल।
झाइले येशूजी चमैंने बिइ, “च्या, क्हेमैं कति बिश्वास आलबै म्हिमैं मुँन! ङ क्हेमैंने कति समा टिल् त्हुम्? ङइ क्हेमैं खोंयों समा सैदिल् त्हुम्? च कोलो ङ ङाँर पउ।”
“तलेबिस्याँ क्हिइ ङिने औदिबै ताँमैं बिरिइमुँ। छतसि चु ताँइ बिल् म्हैब तो जा? ङि च ताँमैं क्होदा ङ्हाँइमुँ।”
क्हेमैं न्होंरि ल्हें म्हिइ पाप केमैं लल, चमैंइ आछ्याँबै के, ब्यभिचार लसेया, खै तदा ङ्हाँमुँ छान् तसेया सैं आएलै। छतसि ङ धबै क्हेमैं ङाँर खमा छाब् म्रोंसि ङए सैं नल् त्हुलै, धै चु ताँर परमेश्वरजी ङलाइ क्हेमैंए उँइँरि फा पिन् लम् उ बिसि ङ ङ्हिंइमुँ।
क्हेमैंए न्होंर खाबलाज्यै बुद्धि चैदिस्याँ ह्रिस आखल्ले सैं तों-तोंदै पिंबै परमेश्वरने ह्रिरिगे। छले ह्रिस्याँ खीजी पिंब्मुँ।
झाइले चमैंलाइ बेल्ले नल् लबै घा नेरो रुँइ दुःख पिंमा चमैंइ स्वर्गर्बै परमेश्वरए फिर गाल् केइ। दिलेया चमैं खेंमैंइ लबै पापउँइँले अझै सैं आए।
छतसि त्हिंयाँ बेल्ले छसि म्हिमैंलाइ ख्रोंवाइ। धै चमैंइ च्हौ थेबै दुःख पिंल् खाँबै परमेश्वरए मिं स्यारइ। दिलेया चमैंइ खेंमैंइ लबै पापउँइँले अझै सैं आए, धै परमेश्वरए मानै या आल।
ङइ चलाइ पापउँइँले सैं एबै मौका पिंइ, दिलेया चइ ब्यभिचार लबै पापउँइँले एबै सैं आलइमुँ।