17 ‘ङिइ क्हेमैंए ल्हागिर मुरलि ह्रामिंइ, दिलेया क्हेमैं आसे। ङि न्हुँ लसि क्रोमा क्हेमैं खाबै या न्हुँ आल।’
छले चमैं यर्दन ङाँर्बै आतादए खलर फेनेसि चर बेल्ले शोक लसि क्रोइ। योसेफइ चर ङिरो समा ह्रोंसए आबाए ल्हागिर शोक लइ।
“ङइ चु पुस्तार्बै म्हिमैं तो सैने च्हैंले? चुमैंम् बजारर क्ल्योंबै कोलोमैं धों तब् ग। चमैंइ थुमैं हुइसि छ बिसि ताँ लम्,
छलेन बप्तिस्मा पिंबै यूहन्नाइ परमेश्वरए मिंर बर्त टिब्रें लमल, चइ प्हा या आथुँमल। दिलेया म्हिमैंइ ‘चलाइ मोंइ स्याइमुँ!’ बिमल।
येशूजी चमैंने बिइ, “प्ह्रेंरो जन्तिमैंने बालु मुँमा चमैंइ शोक लम्मा? दिलेया च त्हे खब्मुँ, प्ह्रेंरो चमैंउँइँले बोयाब्मुँ। चमैं सैं आतोंसि बर्त टिब्मुँ।”
झाइले येशू च्हों धिंर्बै चिबए धिंर फेनेमा शंङ्ख ह्राब्मैं नेरो म्हिए हुल खैला-बैला लरिब् म्रोंइ।
“च त्हेर च्ह थेब म्रोंर मुँल। च म्रोंउँइँले धिंए चेंदो फेखमा धिंर बाजा ह्रासि सेब्-प्रिंब लरिबै कै थेइ।
म्हिए हुल येशूए लिलि प्ररिल। चमैं न्होंरि च्हमिरिमैं या मुँल। चमैं सैं आतोंसि क्रोरिल।
चमैं बजारर क्हुँरिबै कोलोमैं धों तब् मुँ, चमैंइ खेंमैंए न्होंर्न घ्रिइ-घ्रिने छ बिदै हौदिम्। ‘ङिइ क्हेमैंए ल्हागिर मुराली ह्रामिंइ, दिलेया क्हेमैं आसे। ङि क्रोमा क्हेमैं आक्रो।’
चर ताँन् म्हिमैं क्रोरिल। झाइले येशूजी चमैंने “आक्रोद्, कोलो आसिइमुँ, न्हरु च्हुइरिब् ग,” बिइ।