36 म्हिए शत्तुर ह्रोंसए परवा न्होंर्बैन् तब्मुँ।
क्हि नेरो च्हमिरिए म्हाँजोरि धै क्हिए सन्तानमैं नेरो च्हमिरिए सन्तानए म्हाँजोरि ङइ प्होंब्-नेब् लमिंम्। च्हमिरिए सन्तानइ क्हिए क्र प्लेब्मुँ धै क्हिइ चए प्हले तिंजुर चोब्मुँ।”
ङने बेल्ले क्ह्रिब, ङनेन् चब् थुँब् लब, ङइ खोबै थुइन, ङए बिरोधर आछ्याँबै ताँमैं लप्रम्।
दिलेया ङलाइ दुःख पिंबै म्हिम् ङ धों तबै म्हि ङने क्ह्रिबै थुन् ग मुँन।
“ह्रों-ह्रोंसए त्येमैं न्होंर्न घ्रिइ-घ्रि सैबर पिंवाब्मुँ। छलेन आबाइ च्ह-च्हमिमैं सैबर पिंवाब्मुँ, धै च्ह-च्हमिंमैंइ आबा-आमामैंए बिरोधर रेसि सैबर ल्हैदिब्मुँ।
पत्रुसइ खीने बिइ, “क्हिजी ङए प्हले खोंयोंइ या ख्रुरिब् आरे!” येशूजी चने बिइ, “ङइ क्हिए प्हले आख्रुस्याँ क्हि ङए चेला तरिब् आरे।”