28 “क्हिए ज्यु सैल् खाँब्मैंने आङ्हिंन्, तलेबिस्याँ चमैंइ क्हिए प्ल्ह सैल् आखाँ। बरु प्ल्ह नेरो ज्यु ङ्हिंन-ङ्हिंन् नर्गर भ्योंवासि नास लल् खाँबै परमेश्वर म्रोंसि ङ्हिंन्।
क्हिने ङ्हिंसि ङ त्हाररिमुँ, धै क्हिए निसाफमैं म्रोंसि ङ ङ्हिंइमुँ।
“छतसि म्हिमैंने आङ्हिंन्। तलेबिस्याँ तोगो तो सै लोथेंलेया लिउँइँ था सेब्मुँ। धै तोगो लोथेंबै ताँ लिउँइँ खन्तोदोंन् थेनेम्।
“छतसि चुमैंइ खोंयोंइ आखाँबै दण्ड योंब्मुँ, दिलेया ठिक के लब्मैंइ बिस्याँ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।”
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, ह्रोंसए अलिने ह्रिस खबै म्हिइ दण्ड योंम्, धै ह्रोंसए अलिने म्हि आच्हिल्ले पोंबै म्हिइ थेबै म्हि च्होंए उँइँर रामा ज्वाफ पिंल् त्हुम्। छलेन ह्रोंसए अलिने ‘क्हि आमादु’ ग बिबै म्हि नर्गर्बै मिर फेल् त्हुब्मुँ।
झाइले चमैं बैरु त्होंखब्मुँ: छ्याँबै के लब्मैं खोंयोंइ खाखाँबै छ्ह योंबर सोगों तब्मुँ, दिलेया आछ्याँबै के लब्मैं सजैं योंबर सोगों तब्मुँ।
दिलेया खिइ बिइ, “क्हेमैं छले क्रोसि ङए सैं तले च्योंब् लमुँ? प्रभु येशूए ल्हागिर ङ जेलर फैब् मत्त्रे आङिं, यरूशलेमर सिल् त्हुनाबिलेया ङ तयार मुँ।”
सोगों परमेश्वरए योर फेब ङ्हिंन् ङ्हाँबै ताँ ग।
कोइ च्हमिरिमैंइ खेंमैंए सियाबै म्हिमैं सोगों तसि धबै योंइ। कोइ सिबै लिउँइँ झन् बेल्ले छ्याँबै अर्को छ्ह योंबै ल्हागिर थेबै दुःख नोइ।
ठिम पिंब नेरो निसाफ लबै परमेश्वर घ्रि मत्त्रे मुँ, खीजी जोगेलै खाँम्, सैलै खाँम्। छतसि ह्रोंसए ङ्हेब् ट्हुब्मैंए फिर छ्याब् ल्हैदिब क्हि खाब् जा?
दिलेया ठिक के लसि दुःख योंनाबिलेया क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ। म्हिमैंइ तोन् बिलेया चमैं म्रोंसि आङ्हिंन्, न्हुँ आलद्।
क्हेमैंए फिर खबि छेबै दुःखने आङ्हिंन्। थेद्, क्हेमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर दुष्टइ को-कोइलाइ झेलर झोंब्मुँ। क्हेमैंलाइ च्युगैं मत्त्रे दुःख तब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आसिन् समा ङए फिर बिश्वास लरिद्, छलस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ इनामर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।