19 दिलेया चमैंइ क्हेमैंलाइ क्हामा क्हेमैंइ खैले पोंब् ङ्हे तो बिल् त्हुब् ङ्हे बिसि ओंसोंन् न्हुँ आलद्। क्हेमैंइ तो पोंल् त्हुम् बिसि च त्हेर्न परमेश्वरजी क्हेमैंने बिमिंब्मुँ।
छतसि ह्याद्! क्हि पोंबर ङइ ल्होमिंब्मुँ, क्हिइ तो तो पोंल् त्हुम् चै या ङइ लोमिंब्मुँ।”
क्हिइ चने बालु ताँ लसि चइ बिल् त्हुबै ताँ चने बिद्। क्हेमैं ङ्हिंने बालु ङ तब्मुँ धै क्हेमैंइ तो लल् त्हुम् च ङ लोमिंस्यो।
क्हेमैं ङए चेलामैं तबइले म्हिमैंइ क्हेमैं क्हासि क्रथेमैं नेरो म्रुँमैंए उँइँर राल् पिंब्मुँ। च त्हेर क्हेमैंइन चमैं नेरो अरू ह्रेंमैंने ङए ताँमैं बिमिंल् त्हुब्मुँ।
“छतसि ङ क्हेमैंने बिमुँ, ‘सोबै ल्हागिर ङि तो चब, तो थुँब, तो खिब?’ बिसि न्हुँ आलद्। चबै सै भन्दा जीवन थेब आङिं वा? धै क्वें भन्दा ज्यु थेब आङिं वा?
छतसि तो चब? तो थुँब? तो खिब? बिसि न्हुँ आलद्।
छतसि प्हँन्हाँबै ल्हागिर न्हुँ आलद्, तलेबिस्याँ प्हँन्हाँबै न्हुँ प्हँन्हाँबै त्हिंइन लम्। तिंयाँबै दुःख तिंयाँबै ल्हागिर योम्।”
“झाइले म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ च्हों धिंर्बै चिब्मैं नेरो क्रथेमैं ङाँर क्हाबोमा ‘ङइ तो पोंब् ङ्हे? ङइ तो बिल् त्हुब् ङ्हे?’ बिसि न्हुँ आलद्।
तलेबिस्याँ क्हेमैंइ बिल् त्हुबै ताँ पबित्र प्ल्हजी च त्हेर्न क्हेमैंलाइ लोमिंब्मुँ।”
दिलेया पबित्र प्ल्हजी स्तिफनसलाइ बुद्धि पिंबइले चइ पोंबै ताँ चमैंइ थोल् आखाँल।
छतसि तोइ ताँरै या न्हुँ आलद्, बरु तो चैदिले या ताँन् सैए ल्हागिर परमेश्वरलाइ धन्यबाद पिंसि प्राथनार ह्रोंस चैदिबै सैमैं ह्रिद्।
ताँन् म्हिमैंइ प्रभुए ताँ थेल् योंरिगे बिसि प्रभु ङए ङाँर रायुइ, धै खीए ताँ बिबै ल्हागिर ङलाइ भों पिंइ। छतसि ङ सिंहए सुँउँइँले स्योरसि खल् खाँइ।
क्हेमैंए न्होंर खाबलाज्यै बुद्धि चैदिस्याँ ह्रिस आखल्ले सैं तों-तोंदै पिंबै परमेश्वरने ह्रिरिगे। छले ह्रिस्याँ खीजी पिंब्मुँ।