42 च कोलो पसि खरिमा मोंइ धबै सर प्योवासि स्याला म्हाला लवाइ। छतमा येशूजी च मोंलाइ हौदिसि च कोलो सल् लमिंसि चए आबाने पिंइ।
चमैंइ च कोलो येशूए ङाँर पखइ। येशू म्रोंबै तोदोंन् च कोलो स्याबै मोंइ च कोलोलाइ स्याल म्हाल लसि सर प्योवामा कोलोए सुँउँइँले पिबि त्होंसि पटाँपटाँ तबर होंइ।
येशूजी छबिमा सियाबै कोलो सोगों तसि क्हुँइ, धै पोंबर होंइ। झाइले येशूजी कोलो चए आमाने पिंइ।
चलाइ मोंइ स्याइमुँ। च बेल्ले चिरब्ब्रें लसि क्हुरिह्याम् चए सुँउँइँले पिबि त्होमुँ, नें आम्योंन् समा च मोंइ ङए च्ह आपि।
येशूजी चमैंने बिइ, “ओ बिश्वास आरेबै आच्योबै म्हिमैं, ङ खोंयों समा क्हेमैंने तरिमुँ, धै क्हेमैंलाइ कति सैदिल् त्हुब् जा? क्हिए च्ह चुर पउ।”
परमेश्वरए च्हौ थेबै शक्ति म्रोंसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै येशूजी लब्ब्रें लबै केमैंउँइँले ताँन् म्हिमैं अचम्मा तब् म्रोंसि खीजी ह्रोंसए चेलामैने बिइ,
च चेलामैं डुँङ्गा ओलेसि किलोमिटर ङ्ह ट्हु ह्याल् खाँबै लिउँइँ येशू मा ङ्युँइए फि फि प्रसि डुँङ्गाए चेंदो खरिब चमैंइ म्रोंइ। छाब् म्रोंसि चेलामैं बेल्ले ङ्हिंयाँइ।
पत्रुसइ चए यो क्हासि रेमिंइ, धै बिश्वासीमैं नेरो म्हरेस्योमैं हुइसि च सियाल् खाँबै तबिता सोगों तइ बिसि उँइँमिंइ।
छतसि स्वर्ग नेरो चर मुँब्मैं सैं तोंन्। दिलेया पृथ्बीर नेरो मा ङ्युँइर मुँब्मैंए फिर बिस्याँ थेबै दुःख तब्मुँ, तलेबिस्याँ च स्युर्गु दुष्ट क्हेमैं ङाँर युइमुँ, झाइले चए त्हे च्युगुदे मत्त्रे चैमुँ बिब् सेसि च बेल्ले ह्रिस खइमुँ।”