32 पत्रुस नेरो चए थुमैं न्हरु च्हुइरिल। छोरमा बेल्ले चारबै ह्वेर येशूने बालु म्हि ङ्हिं रारिब चमैंइ म्रोंइ।
धबै एखमा खीजी चमैं न्हरु च्हुइरिब् स्याइ। तलेबिस्याँ चमैंए मि न्हरुइ फैल् आखाँल। छतसि “खीने तो ज्वाफ पिंब् ङ्हे?” बिसि चमैंइ था आसेल।
परमेश्वरए बचन म्हिए क्हो किंसि ङ्योए म्हाँजोर युसि टिइ। खी दयाम्हाँया मुँब नेरो कह्रोंसेंन्बै ताँ पोंमल खीए चारबै ह्वे ङिइ म्रोंइमुँ, च चारबै ह्वे परमेश्वर आबाउँइँले युबै घ्रि मत्त्रे च्हल् मुँल।
“ओ आबा, चु ह्युल बनेब् भन्दा ओंसों ओंनोंन् क्हिजी ङलाइ म्हाँया लसि थेबै मान पिंइ। क्हिजी ङने पिंबै म्हिमैं ङए थेबै मान म्रोंबर चमैं ङ टिबै क्ल्ह्योरि ङने बालुन् तरिगे बिब ङए सैं मुँ।
ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टए शक्तिए बारेर नेरो खी धबै युब्मुँ बिबै ताँ ङिइ क्हेमैंने बिल। चु ताँ म्हिमैंइ पार्दिबै स्योलिबै ताँमैं आङिं। खीए थेबै शक्तिए औदिबै केमैं ङिए मिइन म्रोंल।
ङइ खोबै थुमैं, ङ्यो तोगो परमेश्वरए प्हसेमैं ग। प्हँना लिउँइँ ङ्यो खै तम् बिसि तोगो बिल् आखाँ, दिलेया ङ्योइ चु ताँ घ्रि सेइमुँ: ख्रीष्ट युबै त्हिंइर खी खैब मुँ छाबन् खीलाइ ङ्योइ छेनाले म्रोंब्मुँ। छतसि च त्हेर ङ्यो या खी धोंन् तब्मुँ।