42 तलेबिस्याँ चल च्युसे ङ्हिंदिंर्बै घ्रिदे मुँबै च्हमि सिबिन् छेल। चए फिर ल्हयो खसि येशू चने बालु ह्याइ। छले ह्यारिमा म्हिए हुल कारर्ग्यु तखसि खीलाइ बेल्ले घच्याट तल।
छबिमा येशू च म्हिने ह्याइ। म्हिए हुल या येशूए लिलिन् ह्याइ, खीए कारर्ग्यु ल्हें म्हि तबइले म्हिमैं खीने थुरमल।
नाँसर फेखबि छेमा ल्हें म्हिमैं सियाबै कोलो सबर ह्यासिन् मुँल। च कोलोए आमाल च च्ह घ्रिन् मुँल, चए आबा या ओंसोंन् सियाल।
च त्हेर्न च्हों धिंर्बै याइरस बिबै चिब घ्रि येशू ङाँर खसि प्हले फ्योसि चए धिंर खमिंन् बिसि खीने यो छ्युँ लइ।
च हुल न्होंरि च्युसे ङ्हिंदिं समा को त्हबै बेथाइ दुःख योंबै च्हमिरि घ्रि मुँल। चइ खीए बेथा सबर ल्हें म्हिमैंने ङ्ह्योब्-लिब् लसि ह्रोंसने मुँबै ताँन् मुइ खर्ज लल् खाँल। दिलेया खाबज्यै या सल् लल् आखाँल।
च त्हेर्न येशूजी “ङलाइ खाबइ छुइ?” बिमा चर्बै ताँन् म्हिमैंइ “ङिइ आछुइ,” बिइ। दिलेया पत्रुस नेरो चमैंने मुँब्मैंइ बिइ, “ओ गुरु, क्हिए कारर्ग्युले म्हिए हुल घचेट तरिइमुँ!”
ताँन् भन्दा ओंसोंबै म्हि आदमइ परमेश्वरजी बिब् आङिंबइले ह्युलर पाप तखइ, च पापइ लमा म्हिमैं सिल् त्हुइ। ताँन् म्हिमैंइ पाप लबइले म्हिमैं ताँन् सिल् त्हुइ।