7 ङै या क्हिए ङाँर खबै लायकर्बै आरे। बरु क्हिजी सुँइ मत्त्रे पोंमिंलै या ङए के लबै म्हि सयाब्मुँ।
खीजी सयाद् बिमा चमैं सयाइ; धै चमैंलाइ कालउँइँले जोगेमिंइ।
तलेबिस्याँ खीजी बचन पोंसि तोन्दोंरि सैमैं लमिंइ; खीजी तयाद् बिमा ताँन् सै तयाइ।
खीजी बिइ, “क्हेमैंइ ङए ताँ छेनाले थेसि ङइ बिबै ताँन् ताँमैं नेरो ङए ठिममैं म्हाँदिइ बिस्याँ, ङइ मिश्रीमैं फिर कुलब् धों तबै नब-छबमैं घ्रि या क्हेमैंए फिर कुलरिब् आरे, तलेबिस्याँ क्हेमैं सल् लबै याहवेह ङन् ग।”
छ तब् म्रोंसि चर मुँबै म्हिमैं ताँन् प्लेटोयासि “चु खै तबै म्हि मुँगे? खोंयोंइ आथेबै ताँमैं या लोमिंमना! धै हग मुँल्ले मोंमैंलाइ त्होंह्याद् बिमा मोंमैंइ खीजी बिब ङिंमना बिबर होंइ।”
छ तब् म्रोंसि ताँन् म्हिमैं प्लेटोयासि “चु खैतबै ताँ जा? चुइमि हग नेरो शक्ति मुँल्ले मोंमैं हौदिबै तोदोंन् मोंमैं छ्युडिह्यामना बिसि ह्रों-ह्रोंसन् ताँ लबर होंइ।”
खीजी यो स्योंसि “ङज्यै क्हि सयारिगे ङ्हाँइमुँ, क्हि सयाद्” बिदै चलाइ छुइबै तोदोंन् चए कोर सयाइ।
चमैंए ताँ थेसि येशू चमैंने ह्याइ। कप्तानए धिंर फेखबि छेमा च कप्तानइ ह्रोंसए थुमैं येशू ङाँर छ बिबर कुलइ: “ओ प्रभु, क्हि दुःख आयोंरिद् तलेबिस्याँ क्हि ङए धिंर खसि टिबै लायकर्बै ङ आरे।
ङज्यै या थेबै म्हिमैंउँइँले हुकुम योंसि ङए न्होंर्बै सिपाइमैंने हुकुम पिंम्। ङइ घ्रिने ‘ह्याद्’ बिस्याँ च ह्याम्, धै अर्कोने ‘खो’ बिस्याँ च खम् ङए के लबै म्हिने या ‘ङइ तो लद्’ बिमुँ चइ चन् लम्।”