39 छ लब् म्रोंसि येशूलाइ न्हिम्तो लबै फरिसीइ सैं न्हों-न्हों “चु म्हि क्ह्रोंसेंन्ले अगमबक्ता ङिब् ग बिस्याँ चुइ खीलाइ छुइबै च्हमिरि खैतबै म्हि जा बिसि सेमल। चु पापि च्हमिरि ग!” बिबर होंइ।
तलेबिस्याँ चइ खोंयोंन् बिलै ह्रोंसए खि खैले रेब् ङ्हे बिसि मैंरिम्; चइ क्हिने “चद्! थुँन्!” बिलेया चए सैं क्हिए फिर छ्याँब आत!
“छलेन लिलिबै ओंसों तब्मुँ धै ओंसोंबै लिलि तब्मुँ।”
येशूने मुँबै हुलइ बिइ, “चु गालील ह्युलर्बै नासरतउँइँले खबै अगमबक्ता येशू ग।”
तलेबिस्याँ म्हिमैंए सैंउँइँले आछ्याँबै ताँमैं मैंब, ब्यभिचार लब, ह्योब, म्हि सैब, रण्डिबाजी लब,
छतमा ‘च्हौ ल्हें रा-रोमैं थेंबै धन्सार ङने आरे! तारे ङ तो लब् ङ्हे?’ बिसि चइ सैं न्हों न्हों मैंइ।
छाब् म्रोंसि फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंइ “चु म्हिइमि आछ्याँबै के लब्मैं या खोमन। झाइले चमैंने बालुन् चब् थुँब् लमन बिसि,” गनगन लबर होंइ।
“छतमा च नाइकेइ सैं न्हों-न्हों बिइ, ‘ङए क्ल्हेइ ङ केउँइँले तेबर होंना। ङइ ताब क्योब लल् आखाँ, म्हिमैंने ह्रिसि चब् बिलेया ङ फापिम्।
ल्हें त्हे समा नियाधिशइ थेबै न्ह आलल्ले टिइ। दिलेया ‘ङइ परमेश्वरै या आम्हाँदि, म्हिमैंलाज्यै या तोइ वास्ता आल, दिलेया चु म्हरेस्योइमि छोंरों ङ्हाँनन् लइ,’ बिसि चइ सैं न्हों-न्हों मैंइ।
छतसि क्हेंमैए सैं परमेश्वरउँइँ एसि छ्याँबै के लसि उँइँन्। ‘ङि यहूदीमैं परमेश्वरजी त्हाँबै म्हि अब्राहामए कुलर्बै सन्तानमैं ग। छतसि ङिइ परमेश्वरउँइँले सजैं आयों बिसि क्हेमैंइ आमैंन्’ तलेबिस्याँ परमेश्वरजी चु युँमाउँइँले या अब्राहामए ल्हागिर सन्तानमैं लमिंल् खाँम्।
छाबै के म्रोंसि ताँन् म्हिमैं बेल्ले ङ्हिंयाँइ, धै “परमेश्वर बेल्ले थेब नेरो छ्याँब् मुँन! ङ्योए म्हाँजोर थेबै अगमबक्ता युइमुँ! खी ह्रोंसए म्हिमैं जोगेमिंबर युइमुँ,” बिइ।
च सहरर आछ्याँबै छ्ह थोबै पापि च्हमिरि घ्रि मुँल। येशू च फरिसीए धिंर मुँ बिब् थेसि सै ल्हें फेबै अत्तर पुरुर झोंसि च च्हमिरि चर खइ।
झाइले येशूए लिउँइँले खसि खीए प्हले ङाँर रासि क्रोदै चए मिग्लिइ येशूए प्हले प्हँवाबर होंइ, धै च्हि तुँसि ह्रोंसए क्रप्होइ खीए प्हले फ्योमल। येशूए प्हलेर म्वें लदै चइ छ्याँबै थाँ खबै अत्तर फोमिंमल।
येशूजी फरिसीए सैंर्बै ताँ सेसि “ओ सिमोन क्हिने ताँ घ्रि बिल् त्हुइमुँ,” बिइ। सिमोनइ बिइ, “तो ताँ मुँ गुरु? बिद्।”
च च्हमिरिइ खीने बिइ, “अँ, क्हि अगमबक्ता मुँन बिब ङइ था सेइ।
म्हि हुलए न्होंरि खीए बारेर खें-खेंमैंन् ताँ लरिल। कोइ म्हिमैंइ “खी छ्याँबै म्हि ग बिमल,” कोइ “आङिं, चम् म्हिमैंने स्योर तेइ मत्त्रे प्रइमुँ बिमल।”
छतमा चमैंइ च मि म्रोंल् खाबै म्हि धबै हुइसि बिइ, “परमेश्वरए मिं थेब् लद्। चु म्हि पापि ग बिसि ङिइ सेइमुँ।”