10 छ बिसि खीजी ताँन् म्हिमैं ङाँइ ङ्ह्योसि यो कारयाबै म्हिने “क्हिए यो स्योंन्,” बिइ। च म्हिइ यो स्योंमा चए यो सयाइ।
खीजी सयाद् बिमा चमैं सयाइ; धै चमैंलाइ कालउँइँले जोगेमिंइ।
च म्हिमैंए छाबै सारो सैं म्रोंसि येशूए सैं नसि ह्रिस खइ। धै चर खागु तबै म्हिमैं ङाँइ ङ्ह्योसि च नबै म्हिने “क्हिए यो स्योंन्!” बिमा च म्हिइ यो स्योंइ। धै स्योंबै तोदोंन् चए यो सयाइ।
छ लब् म्रोंसि फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैं बेल्ले ह्रिस खसि चुलाइ तो लले बिसि खेमैं न्होंर मत लबर होंइ।
झाइले येशूजी फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंने बिइ, “क्हेमैंने बालु ङइ ताँ घ्रि ङ्योएम्! प्रिबै त्हिंइर छ्याँबै के लब स्वाब उ आछ्याँबै के लब स्वाब? म्हि जोगेब छ्याँब उ सिल् पिंब छ्याँब?”
येशूजी चने बिइ, “रेदु धै ह्रोंसए क्ल्ह्यो नोसि प्रयाद्।”