22 ताँन् म्हिमैंइ “चुम् स्वाबै म्हि मुँन!” बिसि खीए छ्याँबै बयन लइ, धै खीजी पोंबै सैं तोंबै छ्याँबै ताँमैं थेसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै “चुम् योसेफए च्ह आङिं वा?” बिसि चमैंइ बिइ।
मुँयुमैंए न्होंर क्हि बेल्ले छ्याँब मुँ; क्हि पोंबरै बेल्ले ह्रब मुँ; तलेबिस्याँ परमेश्वरजी खोंयोंन् बिलै क्हिए फिर आशिक पिंरिम्।
क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंल् त्हुम्, करल् त्हुम् ठिक निसाफ लल् त्हुम् बिदै ह्रोंसए शक्तिर ट्होदै ह्याद्। क्हिए क्योलो योजी औदिबै केमैं लमुँ!
ठिक के लबै म्हिए सुँइ ताँनइ क्वेंबै ताँमैं पोंम्, दिलेया दुष्ट म्हिए सुँइ बिस्याँ सैं नल् लबै ताँमैं मत्त्रे पोंम्।
बुद्धि मुँबै म्हिलाइ ह्रब् सेब बिमुँ, धै छ्याँबै ताँइ म्हिमैंलाइ ह्रब् सेब् लम्।
ठिकले पोंबै ताँ चाँदिए थलिर थेंबै माराए स्याउ धों तब् ग।
खीए क्होबै शक्ति नेरो छ्याँबै ज्वाफमैं पिंब् म्रोंसि खीए ताँ थेब्मैं ताँन् प्लेटोयाइ।
खी म्रोंसि आबा आमा या प्लेटोयाइ। धै आमाइ खीने बिइ, “ठागु, क्हिजी तले ङि छाबै दुःख पिंल? क्हिए आबा नेरो ङ बेल्ले न्हुँ लसि क्हिलाइ म्हैदै प्रइ!”
तलेबिस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ छाबै ज्ञान बुद्धिए ताँ पोंल् पिंब्मुँ, च ताँ पोंमा चमैंइ क्हेमैंए ताँए ज्वाफ पिंल् खाँरिब् आरे, क्हेमैंए ताँ थोल् खाँरिब् आरे।
झाइले खीजी चमैंने बिइ, “तिंयाँ क्हेमैंइ चु ताँ थेना थेन् परमेश्वरए छ्वेइ तो बिइमुँ छान् तइमुँ।”
च लिउँइँ फिलिपइ नथानेलने त्होसि बिइ, “मोशाए ठिम नेरो अगमबक्तामैंज्यै या म्हि घ्रिए बारेर प्ह्रिथेंल, च म्हि तिंयाँ ङिइ त्होइ खी योसेफए च्ह नासरतथें येशू मुँन।”
“चु योसेफए च्ह येशू आङिं वा? चुए आबा-आमा ङिइ ङो सेम्। तोगो चुइ खैले ङ स्वर्गउँइँले तयुब् ग बिसि बिमुँ?” बिसि चमैंइ बिइ।
सिपाइमैंइ बिइ, “चु म्हिइ पोंब् धों तबै छ्याँबै ताँ अरू खाबज्यै खोंयोंइ आपोंइँमुँ!”
दिलेया पबित्र प्ल्हजी स्तिफनसलाइ बुद्धि पिंबइले चइ पोंबै ताँ चमैंइ थोल् आखाँल।
क्हिइ खाबज्यै थोल् आखाँबै क्ह्रोंसेंन्बै ताँमैं मत्त्रे पोंन्, छले पोंस्याँ क्हिए ताँ क्हाबै क्ल्ह्यो चमैंइ योंरिब् आरे। छतमा ङ्योए बिरोधर राब्मैं खेंमैंन् फा पिन् तयाब्मुँ।