21 झाइले खीजी चमैंने बिइ, “तिंयाँ क्हेमैंइ चु ताँ थेना थेन् परमेश्वरए छ्वेइ तो बिइमुँ छान् तइमुँ।”
स्योंम्बै यशैया अगमबक्ताइ बिबै ताँ चमैंने क्ह्रिखइमुँ: क्हेमैंइ थेबम् थेमुँ, थेलेया आक्हो, ङ्ह्योबम् ङ्ह्योमुँ, दिलेया आम्रों।
च्हौ खेल् खाँसि खीजी परमेश्वरए छ्वे च्हों धिंर्बै म्हिने पिंसि खी क्हुँइ। च्हों धिंर मुँबै ताँन् म्हिमैंइ खीलाइ ङ्ह्योबै ङ्ह्योबन् लरिल।
ताँन् म्हिमैंइ “चुम् स्वाबै म्हि मुँन!” बिसि खीए छ्याँबै बयन लइ, धै खीजी पोंबै सैं तोंबै छ्याँबै ताँमैं थेसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै “चुम् योसेफए च्ह आङिं वा?” बिसि चमैंइ बिइ।
“परमेश्वरए छ्वेर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंम् बिसि क्हेमैंइ म्हैरिम्, ङए बारेर ग्वाइ पिंबम् परमेश्वरए छ्वे ग।
ओंसोंन् ख्रीष्टजी दुःख नोल् त्हुम् बिसि ताँन् अगमबक्तामैंउँइँले परमेश्वरजी बिबै ताँ खीजी छले पूरा लइ।