13 यूहन्नाइ चमैंने “सरकारइ तोक्दिब् भन्दा ल्हें मुइ आकिंन्,” बिइ।
ङइ आछ्याँबै केमैं तोइ आलल्ले टिल। छतसि खीए उँइँर ङ छ्याब् आरेब् मुँल।
पापमैं लोइरि थेंबै म्हिल खोंयोंइ छ्याँब आत, दिलेया “पापमैं लइमु” बिसि पिवाबै म्हिइ आशिक योंम्।
“म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ छ्याँब् लरिगे ङ्हाँब् धोंले क्हेमैंज्यै या चमैंलाइ छान् लद्। स्योंम्बै मोशा नेरो अगमबक्तामैंइ बिल् म्हैबै ताँ चुन् ग।”
च्हमन् जखायस रासि प्रभु येशूने बिइ, “प्रभु, ङ तारे ह्रोंसए सै न्होरए आधा भाग ङ्हाँदुमैं चुमिंम्। झाइले ङइ रोमी म्रुँए ल्हागिर बालि रेमा खाबलाज्यै या लुसि मुइ किंना बिलेया तिबाँर प्लिबाँ तेंसि चमैं एमिंब्मुँ।”
झाइले रोमी म्रुँए ल्हागिर बालि रेब्मैं या क्युर प्ल्हुँसि बप्तिस्मा किंबर खल। चमैंइ यूहन्नाने “ओ गुरु, तारे ङिइ तो लल् त्हुम् बिसि ङ्योइ?”
को-कोइ सिपाइमैंज्यै या “ङिइ खै लल् त्हुम्?” बिसि यूहन्नाने ङ्योएइ। यूहन्नाइ चमैंने बिइ, “खाबलाज्यै या अनिया लसि स्योर्गों छ्याब् ल्हैदिसि आलुट्दिद्। क्हेमैंए नों सै कति योंमुँ च्हगर्न सन्दोक तद्।”
ह्योमैं, लोबिमैं, प्हा ल्हें थुँसि म्हेरब्मैं, ह्रिस लब्मैं, आगुलाइ लुडिब्मैं, खाबज्यै या परमेश्वरउँइँले योंल् त्हुबै आशिक योंल् आखाँ।
ह्योब्मैंइ तारेपिरु आह्योरिगे, बरु चमैंइ ह्रोंसए योइ बेल्ले दुःखले के लरिगे धै खाँचो तब्मैंलाइ पिंल् खाँरिगे।
ङ्योए खागु च्हौ ल्हें म्हि साक्षि मुँबइले, ताँन् खालर्बै दुःख नेरो ङ्योलाइ क्होइ थेंबै पाप स्योवासि तौदिबै क्ल्ह्योर आफेन् समा ङ्यो ढुक्कले न्हेले।