11 यूहन्नाइ बिइ, “खाब्ने खिबै क्वें ङ्हिजोर मुँ, चइ आरेबै म्हिमैं तिजोर पिंरिगे, धै खाब्ने चबै सै मुँ चइ फो ख्रेंब्मैं चल् पिंरिगे।”
“छबिमा म्रुँइ चमैंने बिब्मुँ, ‘क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, क्हेमैंइ ङए अलि-अङाँमैं न्होंर्बै धाँसे च्योंबै म्हिलाइ तो-तो लइ, च क्हेमैंइ ङलाइन लब् ग।’
क्हिए थलि प्हेलार मुँबै सैमैं आयोंब्मैं पिंन्। छ लस्याँ न्हों मुँलेया बैरु मुँलेया क्हेमैंए ल्हागिर ताँन् चोखो तब्मुँ।
चए ताँ थेसि येशूजी चने बिइ, “अझै क्हिइ लल् त्हुबै के घ्रि चैमुँ। क्हिने मुँबै सैमैं ताँन् चुँसि योंबै मुइ ङ्हाँदुमैं चुमिंन्, धै ङए लिलि प्रद्, छलस्याँ क्हिइ स्वर्गर सै न्होर योंब्मुँ।”
च्हमन् जखायस रासि प्रभु येशूने बिइ, “प्रभु, ङ तारे ह्रोंसए सै न्होरए आधा भाग ङ्हाँदुमैं चुमिंम्। झाइले ङइ रोमी म्रुँए ल्हागिर बालि रेमा खाबलाज्यै या लुसि मुइ किंना बिलेया तिबाँर प्लिबाँ तेंसि चमैं एमिंब्मुँ।”
यहूदाने मुइ झोंबै नेंदो मुँल। छतसि “येशूजी चने ‘चाडए ल्हागिर चैदिबै सैमैं किंन्’ अथवा ‘ङ्हाँदुमैंलाइ च्हौदे मुइ पिंन्,’ बिब् मुँलै,” बिसि को-कोइ चेलामैंइ मैंइ।
चइ परमेश्वर म्हाँदिमल, धै च नेरो चए परवा ताँनइ परमेश्वरजी बिब ङिंमल। चइ थेबै सैंइ म्हिमैंए खाँचोमैं टार्दिमिंसि परमेश्वरने खोंयोंन् बिलै प्राथना लरिमल।
बिइ, ‘कर्नेलियस! परमेश्वरजी क्हिए प्राथना थेइमुँ, धै क्हिइ ङ्हाँदुमैंलाइ तो चैदिमु च पिंबै छ्याँबै केमैं या मैंइमुँ।
छबिमा कर्नेलियस ङ्हिंसि स्वर्गदूत ङाँइ ङ्ह्योबै-ङ्ह्योबन् लसि, “बिल् त्हुबै ताँ तोइ मुँ वा?” बिइ। स्वर्गदूतइ चने बिइ, “क्हिइ ङ्हाँदुमैंए खाँचो टार्दिमिंबै छ्याँबै केमैं नेरो क्हिइ लबै प्राथना परमेश्वरए उँइँर फेनेइमुँ।
ह्योब्मैंइ तारेपिरु आह्योरिगे, बरु चमैंइ ह्रोंसए योइ बेल्ले दुःखले के लरिगे धै खाँचो तब्मैंलाइ पिंल् खाँरिगे।
चु ह्युलर्बै प्लबै म्हिमैंने थेब् आप्हैंन् बिद्, चमैं प्लब् आप्हैंरिगे, आटिक्दिबै सै न्होरर आशा आथेंरिगे, बरु चमैंए आशा ङ्योलाइ चैदिबै सैमैं तोन्दोंरि योल्ले ख्युल्ले पिंबै परमेश्वरए फिर थेंरिगे।
चमैंइ छ्याँबै केमैं लरिगे, धै छ्याँबै केमैं लसि म्हिमैं ल्होब्मैं, पिंब्मैं तरिगे बिसि चमैंने बिद्।
क्हेमैंइ छ्याँबै के लइमुँ, क्हेमैंइ परमेश्वरलाइ म्हाँया लइमुँ बिब उँइँबै ल्हागिर खीए म्हिमैंलाइ ल्होरिइमुँ, अझै क्हेमैंइ ल्होरिमुँ। क्हेमैंइ लबै छ्याँबै के परमेश्वरजी म्लेरिब् आरे, तलेबिस्याँ खीजी ठिक निसाफ लम्।
बरु ङ्योए परमेश्वर आबाजी खोबै केमैं चुन् ग: टार-टोरमैं नेरो म्हरेस्योमैंए दुःखर ल्होमिंब, धै ह्रोंसै या चु ह्युलर्बै पाप केउँइँले ह्रेंगो टिब।
ओ ङए अलि-अङाँमैं, खाबज्यै या “ङइ परमेश्वर म्हाँदिम्” बिलेया, छ्याँबै के आलस्याँ चइ बिश्वास लब तो केर फेइ? तो चए बिश्वासइ परमेश्वरए ह्रिसउँइँले चलाइ जोगेल् खाँम्मा?
दिलेया प्लबै म्हि घ्रिइ ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँलाइ खाँचो तब् म्रोंसेया चमैंए फिर सैं सारो लइ बिस्याँ, परमेश्वरए म्हाँया चने तम् रो वा?
“ङइ परमेश्वरलाइ म्हाँया लम्,” बिमुँ, दिलेया ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँमैंए फिर म्हाँया आल बिस्याँ च म्हि स्योर्गु ग। तलेबिस्याँ ह्रोंसइ म्रोंबै बिश्वासी अलि-अङाँलाइ सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया आलबै म्हिइ खोंयोंइ आम्रोंबै परमेश्वरलाइ खैले म्हाँया लल् खाँम्?