57 दिलेया पत्रुसइ च च्हमिरिने “ओ नानि, ङइ खी ङो आसे,” बिइ।
खाबइ म्हिमैंए उँइँर ‘ङइ येशू ङो आसे’ बिमुँ, ङज्यै या ङए स्वर्गर मुँबै परमेश्वर आबाए उँइँरि ‘चुम् ङइ ङो आसे’ बिब्मुँ।”
दिलेया पत्रुसइ चमैं ताँनए उँइँर “ङन् आङिं! क्हिइ बिबै ताँ ङइ तोइ आक्हो,” बिइ।
दिलेया खाबइ म्हिमैंए उँइँर ‘ङइ येशू ङो आसे,’ बिमुँ, ङज्यै या परमेश्वरए स्वर्गदूतमैंए उँइँर ‘चु ङइ ङो आसे,’ बिब्मुँ।
केब्स्यो घ्रिइ पत्रुस मि त्हेरिब म्रोंसि च ङाँइ ङ्ह्योसि “चु म्हि या येशूने बालुन् मुँल,” बिइ।
तिस्याँदे लिउँइँ अर्को म्हि घ्रिइ चलाइ म्रोंसि बिइ, “क्हि या चमैं न्होंर्बै आङिं वा?” दिलेया पत्रुसइ चने या “अहँ, ङ चए थु आङिं,” बिइ।
सिमोन पत्रुस रासि मि त्हेरिल। चर्बै म्हिमैंइ चने बिइ, “क्हि या चए चेलामैं न्होंर्बै घ्रि आङिं वा?” चइ “अँहँ, ङ आङिं,” बिइ।
पत्रुसइ अझै “आङिं!” बिइ। छ बिबै तोंदोंन् नग भाले ओरइ।
छतसि खीजी क्हेमैंए पाप ख्रुमिंरिगे, खीउँइँले क्हेमैं छिं ङ्हाँन् योंरिगे, झाइले खीजी क्हेमैंए ल्हागिर ओंसोंन् त्हाँबै म्रुँ ख्रीष्ट येशू कुल्मिंरिगे बिसि
दिलेया खीजी फैबै बाछाइ बिब् धोंले परमेश्वरजी लम् धै ठिक निसाफ लम्। छतसि “ङिइ पाप केमैं लइमुँ” बिसि ङ्योइ खी ङाँइ सैं एइबिस्याँ खीजी ङ्योए पापमैं क्षमा लमिंसि ताँन् पापउँइँले ख्रुमिंम्।