55 ख्रो पिंबै खेगि क्रथेए धिंर्बै ह्युर म्हिमैं मि त्हेरिल। छतसि पत्रुसै या चमैंने बालुन् क्हुँइ।
दुष्टमैंए सल्लार आप्रब, नेरो पापिमैंइ लब् धोंले आलब, धै परमेश्वर स्यारब्मैंने बालु आटिबै म्हिइ आशिक योंम्।
दुष्ट म्हिमैं नेरो आछ्याँबै के लब्मैंने बालु ङलाइ दण्ड आपिंन्! चमैंइ ह्रोंसए ङ्हेब्मैंने बालु छ्याँबै ताँ लम्, दिलेया चमैंए खोंर बिस्याँ आछ्याँबै ताँ मैंम्।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
आछ्याँबै के लब्मैंने आप्रद्, ताँ क्होद् धै लोद्। छलस्याँ क्हेमैं सोब्मुँ,” बिम्।
झाइले ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो यहूदी चिबनाँब्मैं कैयाफा बिबै ख्रो पिंबै खेगि क्रथेए दरबारर खागु तइ।
च त्हेर येशूए सैंर बेल्ले दुःख मुँल। छतमा यो छ्युँ लदै खीजी प्राथना लरिमा खीए छैब् थे-थेब कोए थब्लो धों तब सर तेरिल।
केब्स्यो घ्रिइ पत्रुस मि त्हेरिब म्रोंसि च ङाँइ ङ्ह्योसि “चु म्हि या येशूने बालुन् मुँल,” बिइ।
छतसि न्ह क्रों मि क्रों तद्, खाब तोदोंए ताँ आङेंन्। तलेबिस्याँ “आछ्याँबै के लब्मैंने प्रस्याँ छ्याँबै म्हि या आछ्याँबन् तयाम्।”