23 च त्हेर प्हसे नोब्मैं नेरो क्वेंदर कोलो मुँबै आमामैं खै लब ओंछेंमैं! तलेबिस्याँ ह्युल तिगोंन् बेल्ले ङ्हिंन् तबै दुःख खब्मुँ, झाइले चु ह्रेंए फिर परमेश्वर ह्रिस खब्मुँ।
“चु कोलोमैंइ बिरिबै ताँ क्हिइ थेइमुँ वा?” बिसि येशूने ङ्योएइ। येशूजी बिइ, “थेइमुँ, तले आथेब! ‘च्योंबै कोलोमैं नेरो ओलाँ कोलोमैंए सुँउँइँले या परमेश्वरजी खीए मिं क्वेबर ल्हैदिइमुँ,’ बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिबै ताँ क्हेमैंइ खोंयोंइ आखेइमुँ वा?”
चमैंइ खीने बिइ, “क्ल्हे खसि च दुष्ट म्हिमैं सैवाब्मुँ। धै रा-रोमैं खुबै त्हेर ह्रोंसइ योंल् त्हुबै भाउ पिंबै म्हिमैंनेन् आधे पिंब्मुँ।”
[चु युँमाए फिर क्हुरिह्याब्मैं नास तयाब्मुँ, धै खाबै फिर च युँमा तेयामुँ चलाइ प्लेवाब्मुँ।]
ओंछेमैं! च त्हेर प्हसे नोबै च्हमिरिमैं नेरो ङ्हे तिंबै आमामैं बेल्ले दुःख तब्मुँ।
च त्हेर फोर प्हसे नोब्मैं नेरो ङ्हे तिंबै आमामैंए ल्हागिर ओंछेमैं बेल्ले गारो तब्मुँ।
तारे ङलाइ आखोसि ‘म्रुँ आतरिगे’ बिब्मैं चुर पखसि ङए उँइँर सैवाद्।”
तलेबिस्याँ क्हेमैंए फिर छाबै त्हिंइ खब्मुँ: शत्तुरमैंइ क्हिए कारग्युले गारा रुइब्मुँ धै क्हेमैं बैरु त्होंल् आयोंन्ले च्युथेंब्मुँ।
तारे लिउँइँ बेल्ले दुःख तबै त्हे खम्। च त्हेर ‘प्हसे आतबै थरिमैं नेरो ङ्हे तिंल् आत्हुबै च्हमिरिमैं ङ्हो सब्मैं ग बिसि म्हिमैंइ,’ बिब्मुँ।
तिंजोरो ल्हें दुःख म्रोंमा खाब् खैले मुँ छलेन् टिस्याँ छ्याँब तम् बिब ङए सैं मुँ।
अरू ह्रेंमैंइ या जोगेरिगे बिसि ङिइ सैं तोंबै ताँ बिबर होंमा चमैंइ ङि पोंल् आपिं। छ लमा चमैंइ लरिबै आछ्याँबै के झन् ल्हें लइमु। छ तसि तोगो परमेश्वरए ह्रिस चमैंए फिरि बल्ल युइमु।
घ्रिइ घ्रिने छ्याँबै के लब नेरो ह्रोंसने मुँबै सै फा-फु चुब आम्लेद्, तलेबिस्याँ छाबै ख्रोमैं म्रोंसि परमेश्वर सैं तोंम्।
ओ प्लबै म्हिमैं, ङए ताँ थेद्। क्हेमैंए फिर तखबै दुःख मैंसि बेल्ले न्हुँ लसि क्रोद्।
तलेबिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लबै त्हे तखइमुँ। निसाफ लमा ताँन् भन्दा ओंसों खीजी ह्रोंसए म्हिमैंउँइँलेन् तों लम्। छले खीजी ङ्योउँइँलेन् निसाफ तों लम् बिस्याँ, खीउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ आक्वेंब्मैंलाइ झन खैबै निसाफ ललै?