15 तलेबिस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ छाबै ज्ञान बुद्धिए ताँ पोंल् पिंब्मुँ, च ताँ पोंमा चमैंइ क्हेमैंए ताँए ज्वाफ पिंल् खाँरिब् आरे, क्हेमैंए ताँ थोल् खाँरिब् आरे।
तलेबिस्याँ याहवेहजीन् म्हिमैंलाइ बुद्धि पिंम्, खीए सुँउँइँले ज्ञान बुद्धिए ताँमैं त्होंम्;
तलेबिस्याँ क्हेमैंइ बिल् त्हुबै ताँ पबित्र प्ल्हजी च त्हेर्न क्हेमैंलाइ लोमिंब्मुँ।”
ह्रोंसए आबा-आमा, आघें-अलिमैं, ह्रोंसए थुमैं नेरो ह्रजे-म्हजेमैंज्यै क्हेमैं शत्तुरमैंए योर पिंवाब्मुँ, झाइले क्हेमैंए न्होंरि को-कोइ चमैंइ सैवाब्मुँ।
छ बिसि परमेश्वरए छ्वेर्बै ताँ क्होरिगे बिसि खीजी चमैंए सैं प्ल्हमिंइ।
छतमा चमैं ताँन् परमेश्वरए पबित्र प्ल्हजी प्लिंयाँइ, धै पबित्र प्ल्हजी पिंबै शक्तिउँइँले चमैंइ स्यो-स्योबै क्युइर पोंबर होंइ।
दिलेया “ठिक के लल् त्हुम्, आछ्याँबै के आलबर ह्रोंसए सैं फैल् त्हुम्, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लबै त्हिंइ खसिन् मुँ,” बिसि पावलइ बिरिमा फेलिक्स ङ्हिंयाँइ, धै “तोगो मुँरिगे। क्हि ह्याद्। मौका योंबै त्हेर ङइ क्हि हुइस्यो,” बिइ।
अग्रिपासइ पावलने बिइ, “तिस्यार्न क्हिइ ङ ख्रीष्टियान लल् म्हैल् वा?”
दिलेया पबित्र प्ल्हजी स्तिफनसलाइ बुद्धि पिंबइले चइ पोंबै ताँ चमैंइ थोल् आखाँल।
सैं तोंबै ताँ बिप्रबै लमा ङ झेलर तनाबिलेया ङ ख्रीष्टए ताँ बिमिंबै स्यार्बो ग। छतसि ङ पोंबर होंमा परमेश्वरजी ङए सैंर खीए ताँमैं झोंमिंरिगे, धै सैं तोंबै ताँए बारेर था आसेबै चाँजो ङइ छेनाले था पिंल् खाँरिगे,
क्हेमैंए न्होंर खाबलाज्यै बुद्धि चैदिस्याँ ह्रिस आखल्ले सैं तों-तोंदै पिंबै परमेश्वरने ह्रिरिगे। छले ह्रिस्याँ खीजी पिंब्मुँ।