29 “ओ प्रभु, तोगो क्हिजी ङने बिबै ताँ पूरा लमिंइमुँ, तारे ङ छेनाले सियाल् खाँम्।
क्हि बिस्याँ खेब् तन् समा शान्तिले सोसि सिब्मुँ धै पाब्मुँ।
याकूबइ योसेफने बिइ, “क्हिए लि म्रोंल् योंसि क्हि सोगों मुँब ङइ सेइ। छतसि तारे ङ सन्तोकले सिल् खाँब्मुँ।”
छ्याब् आरेबै म्हिमैंलाइ मैंन्, सोजो म्हिमैंलाइ ङ्ह्योद्; तलेबिस्याँ छाबै म्हिमैंल सन्तानमैं तब्मुँ।
परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ ख्रीष्ट आम्रोंन् समा क्हि आसि बिसि पबित्र प्ल्हजी चने ओंसोंन् था पिंल।
झाइले चइ कोलोलाइ ह्रोंसए क्वेंदर किंसि परमेश्वरलाइ धन्यबाद पिंसि बिइ,
ङए सैं ङ्हिरि तइमुँ। चु ङ्हिरोबै छ्ह पिसि ख्रीष्टने बालु टिब ङए थेबै सैं मुँ, ङए ल्हागिरि च ताँ बेल्ले छ्याँब तमल।
च लिउँइँ “चु ताँ प्ह्रिद्: प्रभुए फिर बिश्वास लबइले तारे पिरु दु:ख योंसि सिब्मैंइ आशिक योंब्मुँ,” बिसि स्वर्गउँइँले युबै कै ङइ थेइ। झाइले पबित्र प्ल्हजी बिइ, “चु ताँ क्ह्रोंसेंन् ग। चमैंइ दु:खले लबै केमैंए नों योंसि छिं ङ्हाँल् योंब्मुँ।”
“ओ, तोन्दोंरि सै लल् खाँबै प्रभु, पबित्र नेरो क्ह्रोंसेंन्बै परमेश्वर, ह्युलर्बै म्हिमैंइ ङिलाइ सैवाइमुँ। छतसि चमैंए निसाफ लसि चमैंइ लबै केए खि खोंयों समा क्हिजी आकिं?” बिसि चमैं थेबै कैले ओरइ।